مقدمه: خود کشی در تمام فرهنگ ها و دوره ها وجود داشته است و برای فرد، خانواده و جامعه مصیبت بار است.  هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک و روان درمانی یکپارچه توحیدی در افراد اقدام کننده به خود کشی بود.  
مواد و روش  ها: نمونه پژوهش شامل40 نفر زن و مرد با اقدام به خود کشی نا موفق ( از سال 1394 به بعد) بود، لیست این افراد با همکاری بهزیستی شهرستان آبدانان  تهیه و  به صورت تصادفی به سه گروه روان درمانی یکپارچه توحیدی (13 نفر)، رفتار درمانی دیالکتیک (13نفر) و گروه کنترل (14نفر) تقسیم شدند. مداخله برای گروه اول با استفاده از مدل روان درمانی یکپارچه توحیدی و برای گروه دوم  با استفاده از مدل رفتار درمانی دیالکتیک بود. شرکت کننده های سه گروه قبل از مداخله، پایان مداخله و 3 ماه پس از پایان مداخله ( پیگیری ) توسط مقیاس های افکار خود کشی بک  و  مقیاس تنظیم شناختی هیجان ارزیابی شدند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس دو راهه با اندازه‌ گیری مکرر و تحلیل واریانس چند متغیره تحلیل گردید.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد در مرحله بعد از مداخله و مرحله پیگیری دو گروه آزمایش یعنی رفتار درمانی دیالکتیک و روان درمانی یکپارچه توحیدی نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری داشتند. در پایان دوره مداخله، روان درمانی یکپارچه توحیدی نسبت به رفتار درمانی دیالکتیک و گروه کنترل در متغیر های افکار خودکشی اثر بخشی بیش تری را نشان داد، اما رفتار درمانی دیالکتیک نسبت به درمان یکپارچه توحیدی در متغیر تنظیم شناختی هیجان اثر بخشی بیش تری را نشان داد.
بحث و  نتیجه گیری: یافته های این پژوهش از تقویت اثربخشی روان درمانی با ظرفیت های فرهنگی و آموزه های دینی حمایت می کند.