مقدمه: ارزشیابی به علت ماهیت و عملکرد خاص خود در هر گونه نظام آموزشی یکی از گسترده ترین مباحث فرایند آموزش است. امروزه برای بررسی هر گونه رشد توسعه فرهنگی، اجتماعی و آموزشی از روش های مختلف ارزشیابی به عنوان عامل تعیین کننده استفاده می گردد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه تحلیلی، مقطعی است که در سال تحصیلی 86-1385 صورت گرفت. نمونه های مورد مطالعه از 193 نفر دانشجو تشکیل شده که به روش تصادفی طبقه ای انتخاب گردید. هم چنین کلیه اعضا هیات علمی که در نیم سال تحصیلی دوم 86-85 مشغول به تدریس بودند به صورت سر شماری به تعداد 27 نفر، مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار به کار گرفته شده با توجه به اهداف تحقیق پرسش نامه محقق ساخته بود داده های گردآوری شده از طریق آزمون خی دو و F,Z مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد بین نتایج ارزشیابی دانشجویان و خودسنجی اساتید در حیطه های خصوصیات فردی استاد، روش آموزش، توان علمی، ارتباط استاد با فراگیر، ارتـقاء کیفیت پژوهش در آموزش و به کارگیری وسایل کمک آموزشی توسط استاد تفاوت معنی دار وجود نداشت. ولی بین نتایج ارزشیابی دانشجویان از اساتید بر حسب جنسیت، ترم تحصیلی، رشته تحصیلی دانشجویان تفاوت معنی دار بود.(001%P<). نتایج آزمون آمــــاری بین خودسنجی اساتید و نوع استخدام، مدرک تحصیلی، جنسیت و سابقه تدریس استاد تفاوت معنی دار نشان نداد. بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد، نتایج خود سنجی اساتید با ارزشیابی دانشجویان تطابق دارد و رابطه متقابل دانشجو و استاد از استحکام بیشتری بر خوردار است و دانشجویان انتظارات آموزشی خــود را به صــــورت واقع بینانه و نزدیک به نظرات اساتید مورد ارزیابی قرار داده اند. و خودسنجی اساتید را می توان به همراه ارزشیابی دانشجویان، به عنوان ابزاری کارآمد در ارزشیابی اساتید به کار گرفت.