کبری خسروی، مصیب مظفری، محمدرضا بسطامی، حسین صیدخانی،
دوره ۳۲، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: با توجه به حوادث احتمالی برای کوهنوردان و اهمیت ایمنی، آموزش کمکهای اولیه در کوهستان ضروری است؛ بنابراین، مطالعۀ حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش حضوری، مجازی و تلفیقی کمکهای اولیه بر دانش، نگرش و مهارت کوهنوردان صورت گرفت.
مواد و روشها: مطالعۀ حاضر به‌صورت نیمه‌تجربی بر روی ۹۳ کوهنورد، به روش نمونه‌‌گیری در دسترس و تخصیص تصادفی با استفاده از بلوک‌‌های جایگشتی شش‌‌تایی در سه گروه آموزش مجازی، حضوری و تلفیقی انجام شد. مداخلۀ انجام‌شده در مدت چهار هفته بود و گروه‌‌های آموزش حضوری و تلفیقی به‌صورت کلاس با استفاده از مولاژ و تدریس عملی و گروه آموزش مجازی نیز محتوا را از طریق پیام‌‌رسان واتساپ در همان مدت دریافت کردند. شرکت‌کنندگان پرسش‌‌نامه‌‌های اطلاعات دموگرافیک، سنجش دانش، نگرش و مهارت را پیش از مداخله و سه هفته پس از پایان آن تکمیل نمودند. داده‌‌ها با استفاده آزمون‌‌های آماری توصیفی و استنباطی در نرم‌افزار SPSS vol,۲۲ تحلیل شدند (۰,۰۵>P).
یافتههای پژوهش: میانگین نمرات دانش، نگرش و مهارت در سه گروه در زمان پیش و پس از مداخله تفاوت معنی‌‌داری داشت و میانگین نمرات افزایش یافت (۰,۰۰۱>P). در مقایسۀ بین‌گروهی، نمرات گروه آموزش حضوری در بعد نگرش با میانگین ۱۹/۴±۵۸/۶۹ و بعد مهارت با میانگین ۹۹/۱۲±۰۶/۴۴ نسبت به آموزش مجازی و تلفیقی مؤثر بود (۰,۰۰۰۲۱۴>P).
بحث و نتیجه‌گیری: میان نمرات نگرش، دانش و مهارت کوهنوردان در هر سه گروه آموزش حضوری، مجازی و تلفیقی، پیش و پس از مداخله تفاوت معنی‌‌داری وجود داشت و میانگین نمرات افزایش یافت؛ اما میانگین نمرۀ آموزش حضوری بالاتر از دو شیوۀ آموزش مجازی و تلفیقی بود. پیشنهاد می‌‌شود که از روش آموزش حضوری برای یادگیری کمکهای اولیه در کوهنوردان استفاده گردد.
