مهری جمیلیان، شیرین مبصری، کتایون وکیلیان، حمیدرضا جمیلیان،
دوره ۲۱، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۲ )
چکیده
چکیده
مقدمه: طولانی شدن زایمان و مدت بستری ، اثرات زیانباری برای مادر و جنین به همراه دارد. عدم آموزش و آمادگی مادران باردار در این دوران موجب افزایش مداخلات پزشکی و ایجاد عوارض برای مادر و جنین می شود.لذا برگزاری کلاس های آمادگی برای زایمان در دوره بارداری می تواند راه حل مناسبی برای رفع این مشکلات باشد.
مواد و روش ها : این مطالعه ، از نوع تحقیقات سیستم بهداشتی می باشد که بر روش مقطعی تحلیلی و آینده نگر در طی سالهای ۸۹-۱۳۸۷ در مرکز آموزشی درمانی طالقانی اراک انجام شد.تعداد ۱۷۰ زن باردار نخست زا به روش نمونه گیری آسان انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه مساوی (شاهد، مورد) تقسیم شدند. گروه مورد در کلاس های آمادگی دوران بارداری به مدت ۸ جلسه ۲ ساعته که هر دو هفته یکبار برگزار می شد شرکت کرده و تحت آموزش یک مربی مامایی مجرب قرار گرفتند.گروه شاهد نیز تنها مراقبت های معمول دوران بارداری را دریافت کردند.پس از زایمان ، مدت بستری در بیمارستان و میزان رضایتمندی مادران در دو گروه محاسبه شد و با استفاده از روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته های پژوهش : میانگین ساعات بستری در گروه مورد ( ۱۴/۱۱±۷۰/۳۰ساعت ) بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد (۳۳/۱۵±۱۷/۳۸ساعت ) بود ( P=۰/۰۰۱) . همچنین میزان رضایت مادران از زایمان طبیعی در گروه مورد (۲۰۲/۹۴ درصد ) بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (۲۴۱/۶۷ درصد ) بود ( P=۰/۰۰۱) .
بحث و نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که شرکت مادران باردار در کلاس های آمادگی زایمان ، هم مدت بستری مادران در بیمارستان را کاهش می دهد و هم میزان رضایت آنان از تجربه زایمان را می افزاید. لذا پیشنهاد می گردد این کلاس ها بصورت گسترده تری در مراکز مراقبت بارداری تشکیل شوند
عزت جعفر جلال، پارسا یکتا، دریادخت مسرور ، فاطمه حسینی ، اکبر بابایی حیدر ابادی، معصومه ایمانزاد، رجب دشتی کلانتر ، کریم همتی ،
دوره ۲۱، شماره ۵ - ( ۷-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: آموزش بالینی اساسی ترین بخش آموزش دانشجویان پرستاری به شمار می رود، که با تلفیق دانش تئوری و مهارت های عملی در نهایت سبب آماده سازی آن ها جهت ورود به عرصه مراقبت از بیمار و ارائه خدمات بالینی و درمانی می شود. روش های مختلف آموزش بالینی ارائه شده روی مهارت های بالینی کسب شده و رضایت دانشجویان تاثیر مستقیم دارند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی انجام گرفت.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است، تعداد ۴۴ نفر دستیار مربی بالینی و ۲۰۲ دانشجوی پرستاری که در سال ۱۳۹۱ تحت نظر ایشان مشغول آموزش بالینی بودند مشارکت داشتند. پرسش نامه آمادگی بالینی دستیاران مربی در دو قسمت مشخصات دموگرافیک و آمادگی بالینی و پرسش نامه رضایت مندی دانشجویان نیز شامل بخش مشخصات دموگرافیک و ۲۵ سوال رضایت مندی بود. آنالیز داده ها در برنامه SPSS vol,۱۶ انجام شد. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و توصیف نمونه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هم چنین از مجذور کای جهت ارتباط سنجی اهداف و پاسخ به سوالات پژوهشی استفاده شد.
یافته های پژوهش: میانگین سن دستیاران مربی ۴۰ سال و دانشجویان ۵/۲۲ سال بود. ۷۵ درصد مربیان مدرک کارشناسی و ۲۵ درصد ارشد بودند، میانگین سنوات کاری آن ها ۳۴/۱۶ سال و میانگین سابقه مربیگری ایشان ۶۹/۵ سال بود. ۵/۵۳ درصد از دانشجویان رضایت مندی بالا و تنها ۴/۱۰ درصد رضایت مندی پایین گزارش کرده اند. بین آمادگی بالینی مربیان و رضایت مندی دانشجویان ارتباط خطی با ضریب همبستگی ۳۳۹/۰ معنی دار بود.(P=۰.۰۲۴) ارتباط آمادگی بالینی با جنس(P=۰.۰۵)، وضعیت تأهل(P=۰.۰۱) و سابقه مربی گری(P=۰.۰۳۸) مربیان معنی دار بود. ارتباط رضایت مندی دانشجویان با جنس(P=۰.۰۰۴) و اشتغال به کار(P=۰.۰۰۱) دانشجویان معنی دار و در گروه مذکر و افراد شاغل بیشتر بود.
بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده و معنی داری ارتباط خطی بین آمادگی دستیاران مربی و رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی ارائه شده، می توان از این مدل به عنوان مدل پیشنهادی و قابل اجرا در دانشکده های پرستاری و سایر مراکز آموزشی حمایت نمود. دقت در انتخاب افراد علاقمند جهت آموزش عملی و بالینی، بررسی و برطرف نمودن نیازهای آموزشی، برگزاری جلسات هماهنگی بین مربیان و اعضای هیئت علمی و ارائه راهنمایی ها و طرح درس بالینی می تواند در ارتقاء آموزش بالینی و رضایت مندی دانشجویان از آن موثر واقع شود.
