۵۹ نتیجه برای دیابت
آرزو پیرک، فاطمه آذرکیش، حمید حقانی، حسین احمدزاده،
دوره ۱۷، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۸ )
چکیده
مقدمه: دیابت بارداری شایع ترین اختلال متابولیک دوران بارداری است که موجب بروز عوارض در مـــادر و جنــین می گردد. بنابراین شناخت عوامل خطر ساز دیابـت بارداری از اهمـیت زیادی برخوردار می باشـد زیرا با شناخـت این عوامـل می توان برنامه های غربالـگری را در زنان مستعد انجام داده و با تشـخیص به موقع و کنترل مناسب قـند خون از ایجاد عوارض در مادر و جنین پیشگیری نمود. این پژوهش باهدف تعیین ارتباط دیابت بارداری با سابقه ابتلا به سندرم تخمـــدان پلی کیستیک انجام گرفت. مواد و روش ها: این تحقیق به صورت موردی-شاهدی در زنان باردار مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی شهید اکبرآبادی شهر تهران در فاصله سال های ۱۳۸۷-۱۳۸۵ انجام گرفت. زنان شرکت کننده در پژوهش ۱۸۸ نفر بودند که ۹۴ نفر در گروه مورد(مبتلا به دیابت بارداری) و ۹۴ نفر در گروه شاهد(غیر مبتلا به دیابت بارداری) قرار گرفتند و سپس سابقه ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک در دو گروه مقایسه گردید. داده ها با نرم افزار spss و آزمون های تی تست، فیشر، کای دو، من ویتنی و odds ratio مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش: نتایج پژوهش نشان داد که دو گروه از نظر میانگین سنی، میزان تحصیلات ، نمره آپگار و تعداد بارداری مشابه بودند ولی از نظر سابفه الیگومنوره، نوع زایمان، میانگین وزن نوزادان و سن بارداری و شاخص توده بدنی بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود داشت. همچنین نتایج نشان داد که بین زنان مبتلا و غیر مبتلا به دیابت بارداری از نظر سابقه ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک اختلاف آماری معنی داری وجود دارد.(۰۳/۰= P ) * بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش که حاکی از ارتباط دیابت بارداری با سابقه ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود لازم است با انجام برنامه های غربالگری در زنانی که سابقه ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک دارند با تشخیص به موقع دیابت بارداری از عوارض مادری و جنینی آن پیشگیری نمود.
فاطمه حاجی حسینی، سید حمید شریف نیا، رزیتا رضایی، رقیه نظری، سرور ملوک زاده،
دوره ۱۹، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: حوادث عروق مغزی جمعیت بالایی را در بیماران دیابتیک به خود اختصاص می دهد. شناسایی عوامل خطرزای سکته مغزی، به عنوان پیش گیری اولیه بهترین گام جهت جلوگیری از وقوع آن است. این پژوهش با هدف شناسایی عوامل خطرزای وقوع حوادث عروق مغزی در بیماران دیابتیک نوع ۲ در مدت زمانی کوتاه، انجام شده است.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر پژوهشی از نوع توصیفی-مقطعی است. ۲۴۰ نفر از بیماران دیابتیک نوع ۲ که در سال ۱۳۸۸ به مرکز تحقیقات دیابت بیمارستان های امام رضا(ع) و ۱۷ شهریور شهرستان آمل مراجعه کردند به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار تحقیق، پرسش نامه استاندارد ۱۷ سوالی شامل عوامل خطرزا بوده که مستقیماً توسط کمک پژوهش گر تکمیل شدکه روایی پرسش نامه با تایید اعضای هیات علمی و سنجش پایایی آن با آزمون مجدد به دست آمد. پرسـش نامه در زمان انتظار بیماران جهت معاینه ماهانه طی زمان ۱۰ دقیقه تکمیل شد. پس از جمع آوری کل نمونه ها، داده ها از طریق نرم افزار SPSS ۱۶ و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته های پژوهش: در مورد عوامل خطرزای حوادث عروق مغزی مهم ترین عوامل خطرزا عبارت بودند از: سابقه چربی خون بالا ۱۷۷نفر(۸/۷۳ درصد)، سابقه هیپرتانسیون ۱۱۲ نفر (۷/۴۶ درصد) و شاخص توده بدن بیشتر یا مساوی ۳۰، ۱۰۵ نفر(۸/۴۳ درصد). هم چنین نشان داده شد که کمترین عوامل خطرزا مصرف الکل ۲ نفر(۸/۰درصد)، گزارش تنگی عروق گردنی ۴ نفر(۷/۱درصد) و مصرف توتون، تنباکو و مواد مخدر ۵ نفر(۱/۲ درصد) بوده است.
بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد عوامل خطرزای حوادث عروق مغزی در بیماران دیابتیک نوع ۲ زیاد بـــوده که با توجه به عوارض فراوان ناشی از آن غربالگری و ارجاع افراد در معرض خطر به مراکز بالاتر ضروری می باشد.
فرزاد جلیلیان، فاضل زینت مطلق، مهناز صلحی،
دوره ۲۰، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: دیابت نوعی بیماری مزمن است که می تواند باعث عوارض جدی در سیستم گردش خون، سیستم عصبی، کلیه ها، چشم ها و پاها شود و با درصد بالای مرگ و میر همراه است. یکی از دلایل عدم موفقیت و حصول نتایج درمانی مطلوب در بیماران دیابتی، کمبود مشارکت آنان در درمان دیابت است؛ در این باره، آموزش خود مراقبتی دیابت عنصری کلیدی در پیشگیری و درمان دیابت است که در بهبود کیفیت زندگی و هم چنین کاهش هزینه ها موثر می باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی بر میزان خود مراقبتی در بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی روستائی شهرستان گچساران انجام گرفته است.
مواد و روش ها: این مطالعه، از نوع مداخله ای و نیمه تجربی می باشد که روی ۱۲۰ نفر از بیماران دیابتی انجام شده است. بدین منظور، شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم بندی شده و برنامه آموزشی طراحی شده در شش جلسه(۶۰ دقیقه ای) برای بیماران گروه مداخله و دو جلسه برای خانواده های آنان به صورت سخنرانی و بحث گروهی برگزار شد. دو ماه پس از اتمام مداخله آموزشی، نتایج مورد ارزیابی قرار گرفت. روش گردآروی جمع آوری اطلاعات، استفاده از پرسش نامه کتبی استاندارد بوده و اطلاعات با انجام مصاحبه از بیماران جمع آوری شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS ویرایش ۱۳ استفاده شده است.
یافته های پژوهش: نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر مثبت اجرای برنامه آموزشی بر افزایش آگـــاهی (۰۰۰/۰P= & ۴۷۶/۸- t=) و خود مراقبتی(۰۰۰/۰P= & ۹۷۵/۸- t=) بیماران گروه مداخله بود.
بحث و نتیجه گیری: بنا بر این، می توان نتیجه گرفت که نقش اجرای برنامه آموزشی بر افزایش میزان خود مراقبتی در بیماران دیابتی مثبت بوده و به نظر می رسدکه اجرای این گونه برنامه ها می تواند نقش موثری در درمان و پیشگیری از عوارض دیابت داشته باشد.
علیرضا اکبرزاده باغبان، سوسن عزیزی گندزلو، فرید زایری، مصیب مظفری،
دوره ۲۰، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: دیابت از بیماری های شایع است که خسارات جبران ناپذیر برای بیمار و عوارض بلندمدتی چون نارسایی کلیه، نابینایی، نکروز اندام انتهایی و قطع آن ها را در پی دارد. تحقیق حاضر به منظور تعیین رابطه بین ریسک فاکتورهای بروز عوارض بلندمدت در بیماران دیابتی نوع ۲ انجام شده است.
مواد و روش ها: در این تحقیق، پرونده ۲۰۸ نفر از مبتلایان به دیابت نوع ۲(۷۳ مرد و ۱۳۵ زن) بستری شده در طول سال ۱۳۸۴ بیمارستان گلستان اهواز مطالعه شد و مقادیر مربوط به ریســک فاکتورهای جـــنس، ســن، میزان تری گلیسیرید، میزان کلسترول، مدت ابتلا، سابقه خانوادگی بیماری، میزان BMI(شاخص توده بدنی)، نژاد و فشارخون بالا گردآوری و داده ها در برنامه SPSS ۱۷ و با استفاده از مدل آماری رگرسیون لجستیک تحلیل شدند.
یافته های پژوهش: رابطه معنی دار آماری بین سابقه بیماری در افراد درجه یک خانواده با بــروز عـــوارض P=۰,۰۰۶) و Odds Ratio=۳.۹۷) و هم چنین رابطه معنی دار آماری بین سن و عوارض دیده شد(P<۰.۰۰۱ وOdds Ratio=۱.۱۸). سایر ریسک فاکتورهای اندازه‌گیری شده ارتباط معنی داری با بروز عوارض نشان ندادند.
بحث و نتیجه‌گیری: توصیه می شود همگان، به ویژه کسانی که سابقه دیابت در خانواده خود دارند، نکات بهداشتی را جهت پیشگیری از بروز دیابت و عوارض آن رعایت کنند.
حسین نجف زاده ورزی، سیدرضا فاطمی، ناهید گوهری،
دوره ۲۰، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: مطالعه حـــاضر به منظور مقایسه اثر عصاره میگو، گلـــی بنکلامید و وانادیوم بر روی تغییرات قندخون رت های دیابتی انجام گرفت.
مواد و روش ها: دیابت به وسیله استرپتوزوسین در شش گروه موش صحرایی(رت) نر(در هر گروه ۷ سر) ایجاد شد. گروه اول به عنوان گروه شاهد در شرایط یکسان با سایر گروه ها نگهداری شد. گروه دوم گلـــی بنـــکلامید (mg/kg ۱۰)، گروه سوم وانادیوم(mg/kg ۱۰)، گروه چهارم عصاره میگو به صورت خوراکی(mg/kg ۵۰۰) و گروه پنجم عصاره میگو به صورت تزریقی(mg/kg ۲۰۰) را در روز هشتم بعد از تزریق استرپتوزوسین(mg/kg ۶۰) و پس از آن به صورت یک روز در میان تا روز ۱۸ دریافت کردند. گروه ششم از روز اول تا روز ۱۸ عصاره را به صورت تزریقی(mg/kg ۲۰۰) دریافت کرد. قندخون در روز هشتم قبل از تجویز داروها و سپس ۱، ۳ و ۲۴ ساعت بعد و در روز پانزدهم اندازه گیری شد و هموگلوبین گلیکوزیله در روز هجدهم اندازه گیری شد.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که عصاره میگو به طور معنی داری توانست اثر پیشگیری کنندگی بر روی شدت دیابت داشته باشد و مانع افزایش قندخون در مقایسه با گروه های دیگر گردد، در حالی که هموگلوبین گلیکوزیله را افزایش داد. عصاره خوراکی در یــک و ۲۴ ساعت بعد از تجویز، قندخون را به طور معنی داری کاهش داد. در حالی که گلی بنکلامید و وانادیوم تاثیر معنی داری بر روی قندخون نداشتند.
بحث و نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که میگو می تواند اثر حمایتی بر کاهش شدت دیابت داشته باشد، با این حال انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه ضروری است.
امیر ضیایی، سیما هاشمی پور، سمیرامیس قوام، امیر جوادی، رامک قوام، آمنه باریکانی، ندا اسماعیل زاده ها،
دوره ۲۱، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: بیماری قلبی به ویژه بیماری کرونری قلب از علل اصلی مرگ در بیماران دیابتی است. میزان بالای CRP-hs به عنوان عامل خطر بیماری قلبی مطرح می باشد. درمان با پیوگلیتازون و یا متفورمین غلظت سرمی CRP-hs را در بیماران با یا بدون دیابت کاهش می دهد. این مطالعه با هدف مقایسه اثر متفورمین و پیوگلیتازون بر سطح CRP-hs در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
مواد و روشها: کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی ۴۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو واجد معیارهای ورود به مطالعه انجام شد. بیماران به دو گروه دریافت کننده متفورمین و دریافت کننده پیوگلیتازون تقسیم شدند. سطح خونی کلسترول، تری گلیسرید، قند خون ناشتا، آلانین ترانس آمیناز ، آسپارتات آمینوترانسفراز، هموگلوبین گلیکوزیله، hs-CRP در بدو مطالعه و پس از سه ماه درمان دارویی اندازه گیری شد. برای مقایسه متوسط تغییرات در هر گروه داروئی قبل و پس از مصرف دارو از آزمون تی جفت شده و برای مقایسه متوسط تغییرات بین دو گروه از آزمون تی مستقل استفاده شد.
یافته ها: در پایان مطالعه متفورمین و پیوگلیتازون سبب کاهش معنی دار در سطح CRP-hs شدند. متوسط تغییرات hs-CRP، Chol و HbA۱C در گروه متفورمین نسبت به گروه پیوگلیتازون بالاتر و از نظر آماری معنی دار بود.
بحث و نتیجه گیری: از آنجا که متوسط کاهش سطح CRP-hs، کلسترول و HbA۱C در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تحت درمان با متفورمین نسبت به پیوگلیتازون به صورت معنی داری بیشتر می باشد؛ درمان با متفورمین جهت کاهش خطر بیماری قلبی توصیه می گردد.
اردشیر ظفری، یاسر کاظم زاده ، رشید حیدری مقدم ، اردشیر معیری، سید عبدالرضا مرتضوی طباطبایی، اصغر اشرفی حافظ،
دوره ۲۱، شماره ۳ - ( ۵-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: : با افزایش فعالیت بدنی و مصرف انرژی برحسب نوع ، شدت و مدت زمان مختلف تمرین ورزشی در افراد دیابتیک و غیردیابتیک، فرآیند کنترل هیپرگلیسمی به طور مطلوب تری انجام می شود. اینکه آیا بین حداکثر اکسیژن مصرفی تخمینی به عنوان شاخص میزان فعالیت بدنی با هموگلوبین گلیکوزیله سرم خون مردان میانسال فعال، غیرفعال و مبتلا به بیماری عروق کرونر (CAD) ارتباطی وجود دارد یا خیر، جای بحث دارد. پژوهش مقطعی حاضر، پژوهشی توصیفی- تحلیلی گذشته نگر است که با هدف تعیین و مقایسه ارتباط هم بستگی حداکثر اکسیژن مصرفی (VO۲max) تخمینی با هموگلوبین گلیکوزیله (HbA۱c) سرم انجام شد.
مواد و روشها: آزمودنی های پژوهش سه گروه از مردان ۴۰ تا ۵۵ سال فعال، غیرفعال و مبتلا به CAD بودند که به طور تصادفی از میان افراد داوطلب واجد شرایط گزینش شدند. VO۲max از فرمول غیر تمرینی برآورد شد. غلظت ناشتای HbA۱c سرم با روش ایمونواسی آنزیمی اندازه‌گیری شد. ارتباط VO۲max تخمینی و HbA۱c سرم با ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن ، معنی دار بودن آن با آزمون T فیشر و مقایسه آن ها با آزمون Z فیشر در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ < P محاسبه شد
یافته های پژوهش: مقادیر پارامترهای سنجش بصورت زیر بود: VO۲max گروه فعال: ۵۶۳/۲ ۰۳۹/ ۳۹، غیرفعال: ۰۵۶/۳ ۶۴۷/۳۲ و CAD: mL.Kg-۱.min-۱۲۷۵/۴ ۳۷۸/۳۰ ، غلظت ناشتائی HbA۱c گروه فعال: ۳۶۵/۰ ۲۶۶/۴، غیرفعال :۳۷۰/۱ ۷۳۳/۴ و CAD : ۳۲۱/۱ ۲۵۳/۵ درصد. ضریب هم بستگی VO۲max تخمینی با HbA۱c درگروه CAD معنی دار بود ]۰۳۹/۰=P و*۵۳۸/۰- = (۱۳)sr [. دیگر ضریب های هم بستگی [ فعال: (۲۹۲/۰=P و۲۹۱/۰- = (۱۳)sr ) و غیرفعال: (۲۱۷/۰=P و۳۳۸/۰- = (۱۳)sr)] معنی دار نبود.
بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت که فعالیت اثر مطلوبی روی HbA۱c ندارد و HbA۱c در مقابل فعالیتهای تمرینی مقاوم است.
مرضیه رامندی، حسین شاره، اسماعیل سلطانی، فرهاد خرمائی، امین میرزایی،
دوره ۲۱، شماره ۳ - ( ۵-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی مشکلات روانی و راهبردهای مقابله‌ای و بررسی نقش راهبردهای مقابله ای در میزان بروز مشکلات روانی در بین بیماران دیابتی بود.
مواد و روش ها: ۵۰ بیمار دیابتی(۱۸ نفر نوع ۱ یا وابسته به انسولین و ۳۲ نفر نوع ۲ یا غیر وابسته به انسولین) از مرکز بیماران دیابتی مرکز بهداشت شهرستان فیروزآباد به شیوه در دسترس انتخاب و با تکمیل چک لیست راهبردهای مقابله ای و پرسش نامه تجدید نظر شده فهرست علائم ۹۰ سوالی(SCL-۹۰-R) در این پژوهـــش شرکت کردند. از روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه گام به گام برای بررسی و تبیین ارتباط بین مشکلات روان شناختی و راهبردهای مقابله ای و تحلیل واریانس چند متغیره برای مقایسه دو گروه بیماران دیابتی از نظر مشکلات روان شناختی و راهبردهای مقابله ای استفاده شد.
یافته های پژوهش: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که ابتلا به اختلالات روانی در بیماران دیابتی بالا است و بیماران دیابت نوع ۱ نسبت به بیماران دیابت نوع ۲ مشکلات روان شناختی بیشتری را تجربه می کنند. بین راهبردهای مقابله ای بیماران دیابت نوع ۱ و ۲ با یکدیگر تفاوت معناداری وجود نداشت. بین راهبردهای مقابله ای هـــیان مدار و کم اثر با مشکلات روان شناختی ارتباط مثبت و معناداری وجود داشت(P<۰,۰۵) و راهبردهای مقابله ای ناکارآمد به ویژه راهبردهای هیجان مدار و کم اثر توانستند احتمال ابتلا به اختلالات روانی را پیش بینی نمایند.(P<۰.۰۵)
بحث و نتیجه گیری: راهبردهای مقابله ای نقش موثری در تببین مشکلات روانی بیماران دیابت دارند.
مونا زمانیان عضدی ، سمیرا گیلانچی ، پونه امینی گرام، سعیده حاج حسینی ، کریمه حقانی ،
دوره ۲۱، شماره ۷ - ( ۱۱-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: با توجه به نقش حیاتی آلبومین سرم انسانی در بدن انسان، مطالعه و بررسی این پروتئین دارای اهمیت است. یکی از ویژگی های شاخص این مولکول در برقراری اتصالات لیگاندی است که در این مطالعه، این ویژگی با بکارگیری سورفاکتانت سدیم دودسیل سولفات به عنوان لیگاند تحت شرایط دمایی نرمال و پاتولوژیک در غلظت های نرمال و دیابتی قند مورد بررسی قرار گرفته است.
مواد و روش ها: در این مطالعه از روش طیف سنجی فرابنفش برای آنالیز آلبومین سرم انسانی در غلظت های مختلف گلوکز در شرایط غلظت نرمال، بحرانی و دیابتی با حضور سورفاکتانت آنیونی سدیم دودسیل سولفات با غلظت های ۲، ۵/۱، ۱، ۵/۰ میلی مولار به عنوان معیاری برای سنجش اتصالات لیگاندی در شرایط نرمال دمایی و تب در نظر گرفته شد.
یافته های پژوهش: پروتئین آلبومین سرم انسانی در حضور غلظت های مختلف قند در دمای ۴۲ درجه سانتی گراد دچار تغییرات ساختاری می شود. غلظت ۴۰۰ میلی گرم بر دسی لیتر گلوکز موثرترین عامل نسبت به سایر غلظت های گلوکز در تغییر ساختار آلبومین است.
بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه علاوه بر این که نشان داده شد در حضور غلظت نرمال(فیزیولوژیک) قند تب می تواند ساختار آلبومین را دستخوش تغییر نماید، مشخص شد که غلظت های بالای گلوکز(شرایط حاد دیابتی) تاثیرات شدیدی بر ساختار و عملکرد آلبومین دارد.
نعمت اله غیبی، محمد صوفی آبادی، مجید سیرتی ثابت، حسن جهانی هاشمی۴ ، محمد حسن کریم فر،
دوره ۲۲، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۳ )
چکیده
چکیده
مقدمه: بادام کوهی گیاهی سنتی است که به عنوان کاهنده قند خون و درمان دیابت در ایران استفاده میشود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر عصاره ریشه بادام کوهی و ماده موثره آن، آمیگدالین، بر قند خون در موش‌های سفید صحرایی سالم و دیابتی انجام پذیرفت.
مواد و روشها: ۴۸ سر موش سفید صحرایی نر(۱۸۰-۲۵۰ گرم) نژاد NMRI ابتدا به دو گروه سالم و دیابتی مجزا و سپس هر کدام از آنها به سه زیرگروه دریافت کننده سالین(۵/۰ میلی لیتر)، دریافت کننده آمیگدالین (تزریق روزانه ۱۰۰ میلیگرم بر کیلوگرم به مدت یک هفته) و دریافت کننده عصاره گیاه بادام کوهی (گاواژ دهانی به مدت یک هفته و با دوز ۱۰۰ میلیگرم بر کیلوگرم ) تقسیم شدند. القا دیابت با تزریق تک دوز استروپتوزتوسین (۶۰ میلیگرم بر کیلوگرم/ درون صفاقی) صورت گرفت. غلظت گلوکز خون با استفاده از کیت و روش گلوکز اکسیداز و اندازه‌گیری میزان جذب در طول موج ۵۲۰ نانومتر توسط اسپکتروفتومتر در زمانهای ۴، ۸ ، ۲۴ ساعت و یک هفته بعد از آخرین تیمار با سالین، آمیگدالین و عصاره اندازه‌گیری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی، آنالیز واریانس یک طرفه و دانت تجزیه و تحلیل شدند .
یافته های پژوهش: تیمار حیوانات دیابتی با آمیگدالین و عصاره بادام کوهی باعث کاهش معنیدار گلوکز سرم در بازههای زمانی ۴ و ۸ ساعت بعد از آخرین تیمار با این ترکیبات در مقایسه با گروه سالینگردید(۰۰۰۱/۰ P<). ولی در دو بازه زمانی ۲۴ ساعت و یک هفته بعد تفاوت آماری بین گروه ها مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: عصاره بادام تلخ و ماده موثره آن، آمیگدالین توانایی کاهش قند خون موش‌های صحرایی دیابتی را دارند.
.
اصغر اشرفی حافظ، اسماعیل سلطانی، سیدمحمدرضا تقوی، ذبیح اله قارلی پور،
دوره ۲۲، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: حدود ۱۷۱ میلیون نفر در دنیا از بیماری دیابت نوع دو رنج می برند و تخمین زده می شود که این رقم در سال ۲۰۲۵ به ۳۰۰ میلیون نفر برسد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه کارکردهای اجرایی بیماران دیابت نوع دو با افراد عادی بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، از نوع علی-مقایسه ای، ۵۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو در مرکز فاطمه الزهرای شهرستان شیراز به صورت نمونه در دسترس انتخاب و با تکمیل پرسش نامه های سلامت عمومی، افسردگی بک و آزمون دسته بندی کارت های ویسکانسین در این پژوهش شرکت کردند. گروه بهنجار متشکل از ۳۴ نفر از همراهان بیمار و کارکنان مرکز بهداشت فاطمه الزهرای شیراز بود. برای تحلیل نتایج از تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که بعد از در نظر گرفتن افسردگی به عنوان متغیر کوواریت، بیماران دیابت نوع دو در مقایسه با افراد بهنجار کارکردهای اجرایی پایین تری دارند. این بیماران خطاهای درجاماندگی بیشتری در مقایسه با گروه بهنجار مرتکب شدند.
بحث و نتیجه گیری: کارکردهای اجرایی(انعطاف پذیری شناختی و توانایی انتزاع) در بیماران دیابتی، دچار نقص می باشد که این نقص تحت تاثیر افسردگی نیز قرار می گیرد. آموزش انعطاف پذیری شناختی به افراد دیابت نوع دو می تواند نقص های اجرایی را در این افراد کاهش دهد.
حمید کلالیان مقدم، توراندوخت بلوچ نزاد مجرد ، مهرداد روغنی ، مهدی خاکساری، پیراسته نوروزی، مژگان فضلی، ملیحه آهویی،
دوره ۲۲، شماره ۴ - ( ۶-۱۳۹۳ )
چکیده
دیابت، خطر ابتلای سیستم اعصاب مرکزی (CNS) به اختلالاتی مانند سکته مغزی، تشنج، زوال عقل و اختلال شناختی را افزایش می دهد.. بربرین یک آلکالوئید ایزوکوئینولین طبیعی‌است که اثر‌بخشی آن بر اختلالات نورودژنراتیو در مطالعات اخیر گزارش‌شده‌است. همچنین ثابت شده است، هیپر گلیسمی از طریق فرایندهای آنزیمی و غیر آنزیمی موجب القای اکسیداسیون خودبه خودی گلوکز گردیده و با تحریک تولید قطعات اکسیژنی و نیتروژنی فعال،منجر به استرس اکسیداتیو می شود همچنین تولید بیش از حد ROS می تواند، سبب آسیب DNA و پروتئین ها شده، بر عملکرد گیرنده ها، آنزیم ها، انتقال پروتئین ها، و غیره تاثیر گذارده و آنزیم های سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و یا آنزیم های مشارکت کننده در ترمیم را غیر فعال نماید.
مواد و روشها: در این مطالعه ۹۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار بطور تصادفی انتخاب و به پنج گروه: کنترل، کنترل تیمارشده با بربرین( mg/kg۱۰۰)، دیابتی و دیابتی تیمارشده با بربرین (mg/kg۱۰۰و۵۰) تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین(STZ) با دوز mg/kg ۶۰ به صورت درون صفاقی القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین با دوزmg/kg /day ۱۰۰و ۵۰ به مدت هشت هفته به صورت خوراکی انجام گردید. قند خون درهفته های ۲، ۴، ۶و ۸ پس از تزریق STZ با خون گیری از سیاهرگ دمی ندازه گیری شد. پراکسیداسیون لیپیدی، سطح نیتریت و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز به عنوان شاخص های استرس اکسیداتیو در هیپوکامپ اندازه گیری شد. در پایان داده‌های گروه ها با نرم افزار آماری۵ prism و آزمون‌های one way ANOVA و Tukeyتجزیه و تحلیل شدند
یافته ها: هشت هفته پس از القای دیابت، افزایش پراکسیداسیون لیپیدی، کاهش فعالیت آنزیم سوپراکسید‌دیسموتاز و افزایش سطح نیتریت در هیپوکامپ موش‌های دیابتی، نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. تجویز طولانی‌مدت بربرین (mg/kg ۱۰۰، ۵۰ روزانه ) سبب بهبودی استرس‌اکسیداتیو در مغز موش‌های دیابتی گردید.
نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که درمان با بربرین به طور معنی‌داری منجر به کاهش استرس اکسیداتیو در هیپوکامپ موش‌های صحرایی دیابتی شده با STZ گردید..
مجید عیدی بایگی، مهناز مهرابی زاده هنرمند، ایران داودی، وحید احمدی، زهرا دهقانی زاده، بیژن بابایی،
دوره ۲۲، شماره ۵ - ( ۷-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: دیابت بیماری مزمنی می باشد که بر عملکرد فردی و اجتماعی اثرات گسترده می گذارد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو و افراد غیر دیابتی می باشد.
مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع علی-مقایسه ای(پس رویدادی) می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه بیماران دیابتی نوع دو شهر اهواز می باشد که در سال۱۳۹۰ عضو انجمن دیابت اهواز بودند. نمونه پژوهش به روش در دسترس انتخاب شد. از میان افراد مراجعه کننده به انجمن دیابت، تعداد ۵۰ بیمار دیابتی نوع دو و ۵۰ فرد غیر دیابتی از بین همراهان بیماران دیابتی که از نظر متغیرهای جنس و تحصیلات همتا شدند انتخاب گردیدند. سپس پرسش نامه کیفیت زندگی بین این دو گروه توزیع گردید. داده های حاصل از پژوهش با استفاده از روش تحلیل واریانس یک راهه(ANOVA) و تحلیل واریانس چند متغیری(MANOVA) مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که بین دو گروه تفاوت معنی داری از لحاظ کیفیت زندگی وجود دارد.(P<۰,۰۰۱) هم چنین در همه حیطه های کیفیت زندگی بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد.
بحث و نتیجه‌گیری: دیابت نوع دو بیماری مزمنی می باشد که کیفیت زندگی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد.
حسن گلشنی ، مجید دوستی، فاطمه سایه میری، کریمه حقانی، سالار بختیاری ،
دوره ۲۲، شماره ۵ - ( ۷-۱۳۹۳ )
چکیده
چکیده
مقدمه: تومور نکروز فاکتور(TNF-α) سایتوکاینی قوی می باشد که به عنوان یک عامل دخیل در فرایندهای التهابی و تنظیمات سیستم ایمنی و در توسعه چاقی، مقاومت به انسولین و احتمال ابتلاء به دیابت نوع دو شناخته شده است. در این مطالعه ارتباط پلی مورفیسم ۳۰۸-G/A از ژن TNF-α با بیماری دیابت نوع دو(T۲DM) مورد ارزیابی قرار گرفته است.
مواد و روش ها: در مجموع ۱۷۳ نفر مبتلا به دیابت نوع دو و ۱۷۳ نفر با قندخون نرمال در این مطالعه گنجانده شدند. برای تعیین ژنوتیپ افراد PCR-RFLP به کار گرفته شد. سپس فراوانی های ژنوتیپی و آللی در هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. اندازه گیری لیپیدهای سرم و قند ناشتا، انسولین سرم،HOMA-IR و سطح هموگلوبین گلیکوزیله(HbA۱c) توسط روش های مرسوم انجام شد. آنالیز آماری داده ها با نرم افزار SPSS انجام گرفت.
یافته های پژوهش: فراوانی آلل'A'، به طور معنی داری بین گروه مورد و شاهد متفاوت بود(P<۰,۰۰۶) هم چنین فراوانی ژنوتیپ ها نشان داد که تفاوت معنی داری در ژنوتیپ GA بین افراد مورد و شاهد وجود دارد.(OR=۳.۶۷, ۹۵%, CI=۱.۶۱-۸.۳۵, P<۰.۰۰۲) به طور مشابه، در مدل غالب، بین پلی مورفیسم ۳۰۸-G/A ژنTNF-α و دیابت نوع دو ارتباط معنی داری وجود داشت.(OR=۳.۶۵, ۹۵% CI=۱.۶۶-۸.۰۲, P<۰.۰۰۱) اما ارتباط معنی داری برای مدل مغلوب مشاهده نشد.(P>۰.۰۵)
بحث و نتیجه گیری: این مطالعه اولین مطالعه انجام شده در قوم کرد از غرب ایران است. یافته های این مطالعه نشان داد که فراوانی آلل و ژنوتیپGA تفاوت معنی داری بین دو گروه مورد و شاهد دارد. هم چنین، بر اساس مدل غالب پلی مورفیسم ۳۰۸-G/A ارتباط معنی داری با T۲DM نشان می دهد.
سالار بختیاری، مطهره ظاهر آرا، فاطمه سایه میری، رامتین مامی ، کوروش سایه میری،
دوره ۲۲، شماره ۶ - ( ۱۰-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: دیابت نوع دو، یک بیماری چند عاملی است که عوامل ژنتیکی و محیطی متعددی در بروز این بیماری نقش دارند. سوبسترای گیرنده انسولین(IRS-۱) یکی از مولکول های کلیدی در مسیر سیگنالینگ انسولین می باشد، به نحوی که نقص در این پروتئین سبب بروز اشکالاتی در این مسیر، بروز مقاومت به انسولین و در نهایت منجر به دیابت نوع دو می گردد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم Gly۹۷۲Arg ژن IRS-۱ و دیابت نوع دو به روش متاآنالیز می باشد.
مواد و روش ها: این پژوهش یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز است. برای یافتن مستندات از بانک های اطلاعاتی Scopus، PubMed، Google scholar، SID و دیگر منابع مطالعاتی استفاده شد. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار STATA انجام گرفت و داده های آن ها با استفاده از روش متاآنالیز، مدل اثرات تصادفی(Random Effect Model) تحلیل گردید. ناهمگنی مطالعات با استفاده از شاخص I۲ بررسی شد.
یافته های پژوهش: در بررسی ۹ مقاله واجد شرایط، کل گروه مورد ۲۴۶۲ نفر و گروه کنترل ۲۰۱۲ نفر بودند. برای ژنوتیپ GG پلی مورفیسمGly۹۷۲Arg نسبت شانس ۲۵۶/۱(فاصله اطمینان ۹۵ درصد: از ۰۴۸/۱ تا ۵۰۶/۱) و برای ژنوتیپ GA، نسبت شانس ۰۷۵/۰ (فاصله اطمینان ۹۵ درصد: از ۶۰۳/۰ تا ۸۹۳/۰) و برای ژنوتیپ AA، نسبت شانس ۴۸۱/۱(فاصله اطمینان ۹۵ درصد: از ۹۹۸/۰ تا ۱۹۷/۲) برآورد شد. نتایج نشان داد ارتباط بین ژنوتیپ های GG و GA پلی مورفیسم Gly۹۷۲Argژن IRS-۱ با استعداد ابتلاء به T۲DMاز نظر آماری معنی دار بوده است.(P<۰,۰۵)
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد بین ژنوتیپ های GG و GA پلی مورفیسم Gly۹۷۲Arg ژن IRS-۱ با دیابت نوع دو ارتباط معنی داری وجود دارد.
بشیر غیوری، احمد راشکی، غلامرضا مطلب، مصطفی دهمرده ای،
دوره ۲۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: یکی از ژن هایی که اخیراً ارتباط آن با بیماری دیابت نوع ۲ تایید شده است، ژن PINK۱ می باشد. ژنPINK۱ رمزگذار یک پروتئین سرین/ترئونین کیناز واقع در میتوکندری است. تصور می شود که این پروتئین سلول ها را از استرس ناشی از اختلالات میتوکندری محافظت می کند. در این پژوهش به بررسی پلی‌مورفیسم Ala۳۴۰Thr ژن PINK۱ در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ پرداخته شده است.
مواد و روش ها: در مطالعه موردی شاهدی حاضر، ۱۰۰ نفر بیمار دیابتی نوع ۲ و ۱۰۰ نفر فرد سالم به طور تصادفی از جمعیت مورد مطالعه انتخاب شدند. پلی‌مورفیسم Ala۳۴۰Thr ژن PINK۱ با استفاده از روش PCR-RFLP مورد بررسی قرار گرفت.
یافته های پژوهش: میزان شیوع آلل G و A در دو گروه بیمار و سالم به ترتیب ۵/۹۳ درصد، ۹۵ درصد، ۵/۶ درصد، ۵ درصد محاسبه گردید. در مطالعه حاضر، فراوانی آللی در بین گروه بیمار و گروه کنترل اختلاف معنی داری نشان نداد. در نمونه های بیمار فراوانی ژنوتیپ های GG و GA برای ژن PINK۱ به ترتیب ۸۷ درصد و ۱۳درصد، و در نمونه های کنترل به ترتیب ۹۰ درصد و ۱۰ درصد بود.
بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در این مطالعه پیشنهاد می کند که بین واریانت Ala۳۴۰Thr ژنPINK۱ و بیماری دیابت نوع ۲ رابطه معنی داری وجود ندارد و واریانت Ala۳۴۰Thr ژن PINK۱ یک فاکتور خطر برای بیماری دیابت نوع ۲ محسوب نمی گردد.
سکینه نیک سرشت، وحید تادیبی، داریوش شیخ الاسلامی وطنی، خدیجه فریدونفرا، احسان حسینی، سارا غریب شی،
دوره ۲۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: افراد چاق به دلیل داشتن چربی بیشتر در بالاتنه و فشاری که بر سیستم تنفسی آن ها وارد می شود، دچار مشکلات تنفسی و کاهش شاخص های عملکردی ریه می شوند. هدف ما از این پژوهش بررسی اثر ۱۵ روز هایپوکسی تناوبی بر شاخص -های عملکردی ریوی در بیماران چاق مبتلا به دیابت نوع دو بوده است.
مواد و روش ها: ۷ آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع دو(۱ مرد و ۶ زن)، با میانگین BMIkg.m-۲۰۶/۱±۴۲/۳۲ و دامنه سنی ۵۰ تا ۷۰ سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل ۱۵ جلسه هیپوکسی تناوبی در ۱۵ روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. شاخص های عملکرد ریوی شامل: VC, FVC, FEV۱, TV, PEF, FEF۲۵-۷۵%, MVV و نیز BMI و VO۲max در ۲ نوبت پیش و پس آزمون اندازه گیری شدند.
یافته های پژوهش: پس از ۱۵ روز هیپوکسی تناوبی مقادیر VC, TV, FEV۱, MVV و FEF۲۵-۷۵% تغییر معناداری نداشتند. اما PEF یک افزایش ۵/۶ درصدی و VO۲max نیز یک افزایش ۱۳ درصدی معنادار را نشان دادند(P<۰,۰۵)، هم چنین BMI یک کاهش ۵/۳ درصدی غیر معنادار را نشان داد(P>۰.۰۵).
بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که هیپوکسی تناوبی علی رغم افزایش معنادار در VO۲max و PEF تاثیر معنی داری بر سایر شاخص های ریوی و BMI بیماران چاق مبتلا به دیابت نوع دو ندارد.
سارا غریبشی، وحید تادیبی، سکینه نیک سرشت، ناصر بهپور، داریوش شیخ الاسلامی وطنی، احسان حسینی بیدختی،
دوره ۲۳، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: آدیپونکتین هورمونی است که نقش مهمی در مقابله با مقاومت به انسولین ناشی از رژیم غذایی ایفا می کند. هم چنین افراد با وزن بالاتر سطح آدیپونکتین پایین تری دارند و بیشتر مستعد ابتلاء به دیابت نوع دو هستند. مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن می شود. هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان آدیپونکتین و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها: ۱۰ آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع دو، با میانگین شاخص توده بدن ۴۷/۲±۰۲/۳۲ ، و دامنه سنی ۵۰ تا ۷۰ سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل ۱۴ جلسه هیپوکسی تناوبی در ۱۴ روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. آدیپونکتین پلاسما در ۳ نوبت(پیش آزمون، روز هفتم، و پس آزمون)، در حالی که BMI در ۲ نوبت(پیش و پس آزمون) اندازه گیری شدند.
یافته های پژوهش: آدیپونکتین پلاسما ۶ روز پس از اعمال هیپوکسی تناوبی(روز ۷) یک کاهش ۱/۲ درصدی غیر معنادار را نشان داد(t۹=۱,۰۶۰ P=۰.۳۱۷). هم چنین در روز پانزدهم هیپوکسی یعنی پس از ۱۴ روز مداخله هیپوکسی تناوبی سطح آدیپونکتین پلاسما یک کاهش ۵ درصدی نسبت به پیش آزمون داشت که این کاهش نیز معنادار نبود(t۹=۰.۵۷۸ P=۰.۵۷۷). نتایج تحقیق حاضر هم چنین نشان داد قرارگیری در معرض هیپوکسی تناوبی کوتاه مدت(۷ روز) و میان مدت(۱۴ روز) تاثیری بر شاخص توده بدن ندارد(P>۰.۰۵).
بحث و نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر بیانگر آن است که انجام ۶ و ۱۴ جلسه ۱ ساعتی هیپوکسی تناوبی در روزهای متوالی باعث تغییر معنادار در آدیپونکتین پلاسما و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو نمی شود.
پرویز نصیری، محبوبه میقانی، امیر انشگانی،
دوره ۲۳، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: مدل بندی یکی از اساسی ترین روش های تبیین متغیرهای آماری است که با استفاده از آن می توان به چگونگی توزیع متغیر پاسخ مورد نظر پی برد. توزیع آمیخته تا حدود زیادی می تواند نیکوئی برازش مدل را بهبود بخشد؛ لذا هدف از این مطالعه معرفی توزیع سری لگاریتمی آمیخته و مدل بندی اثر تغذیه بر بروز عارضه بیماران دیابتی توسط آن می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه پس از معرفی توزیع آمیخته سری لگاریتمی، مدل مناسب برازش داده شده به داده های مربوط به تغذیه بیماران دیابتی بررسی می گردد. در این مطالعه ۳۲ متغیر مربوط به انواع و نحوه مصرف مواد غذایی به عنوان متغیرهای مستقل و عارضه به عنوان متغیر پاسخ برای مدل بندی آماری در نظر گرفته شدند.
یافته های پژوهش: نتایج مطالعه نشان داد با توجه به مقدار آماره کای دو حاصل از توزیع سری لگاریتمی آمیخته، مدل برازش داده شده با نسبت های آمیختگی ۱/۳۲ به تمام متغیرهای مستقل، مدل مناسبی می باشد.
بحث و نتیجه گیری: با توجه به این که داده های مربوط به بروز عارضه بیماران دیابتی فاقد چگالی صفر می باشند و هم چنین مقایسه مقدار آماره χ^۲ حاصل از توزیع سری لگاریتمی آمیخته و توزیع پواسون آمیخته، در می یابیم که توزیع سری لگاریتمی آمیخته مدل مناسب تری به داده ها برازش می دهد.
داریوش شیخ الاسلامی وطنی، فروزان رضایی،
دوره ۲۳، شماره ۴ - ( ۷-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه : تحقیقات نشان داده اند دیابت نوع۱ و تا حدودی نوع۲ ممکن است در تشدید پوکی استخوان نقش داشته باشند. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی بر تراکم توده استخوانی(BMD) در زنان یائسه دارای دیابت نوع۲ بود.
مواد و روش ها : ۲۰ زن یائسه دارای دیابت نوع۲ از میان بیماران عضو انجمن دیابت شهر سنندج انتخاب (میانگین سن، قد، وزن و نمایه توده بدنی به ترتیب = ۶±۵۱ سال، ۵±۴/۱۵۳ سانتی متر، ۱۱±۳/۶۸ کیلوگرم و ۴±۳/۲۹ کیلوگرم بر مترمربع) و سپس به صورت تصادفی به ۲ گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت ۸ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه با شدت ۷۰% یک تکرار بیشینه به اجرای فعالیت ورزشی مقاومتی پرداختند. تمرینات شامل پرس سینه هالتر، جلو پا ماشین، سرشانه هالتر از جلو، پشت پا ماشین ، جلو بازو هالتر ایستاده، و کشش لت بود. گروه کنترل در طول این دوره هیچ گونه فعالیت ورزشی منظمی نداشتند، اما به لحاظ دوز و داروی مصرفی، مشابه با گروه تجربی بودند. برای تعیین میزان تراکم توده استخوانی، دانسیتومتری در استخوان های ران، دیستال ساعد و مهره های کمری به عمل آمد.
یافته های پژوهش: پس از ۸ هفته، در هیچ یک از گروه ها و در هیچ کدام از نواحی استخوانی اندازه گیری شده {گردن فمور (۷۲/۰p=)، مهره های کمری (۳۶/۰p=) و استخوان ساعد (۸/۰p=)} تغییر معناداری در BMD وجود نداشت. همچنین ، بین ۲ گروه نیز اختلاف معناداری ملاحظه نگردید (مقادیر p به ترتیب برای نواحی ران، مهره های کمر و ساعد ۱۸/۰p=، ۲۳/۰p= و ۶۷/۰p= بود).
بحث و نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهد اجرای ۸ هفته تمرین مقاومتی، تاثیری بر تراکم استخوانی زنان یائسه دارای دیابت نوع۲ ندارد.
