آرمان رستم زاد،
دوره ۱۵، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۶ )
چکیده
چکیده
یکی از شایعترین عوامل ایجاد کننده پریکاردیت بدنبال ابتلاء به سل ریوی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است .از روش هایی همانند تست PPD – کشت و رنگ آمیزی مایع پریکارد، بیوپسی بافت پریکارد و PCR مایع پریکاردیال جهت تشخیص پریکاردیت استفاده می شود. در این مطالعه میزان حساسیت و ویژگی تست PPD جهت تشخیص پریکاردیت سلی مورد ارزیابی قرار گرفت. در این تحقیق ۱۰۰ بیمار بستری شده در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و بیمارستان امام خمینی (ره) که با تشخیص اولیه پریکاردیت سلی طی سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ پذیرش شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا تست PPD بعمل آمد سپس نمونه گیری از مایع پریکارد و بیوپسی بافت پریکارد بعمل آمد. از مایع پریکارد جهت رنگ آمیزی به روش زیل – نلسون و کشت بر روی محیط لوین اشتاین جانسون استفاده گردید. از بیوپسی بافت پریکارد جهت کشت بر روی محیط لوین اشتاین جانسون و پس از فیکساسیون رنگ آمیزی H&E و همچنین مطالعه جهت مشاهده گرانولوم پنیری شکل و باسیل توبرکلوزیس استفاده گردید. در ابن بررسی از ۱۰۰ بیمار مورد مطالعه در ۴۰ مورد با روش های آزمـــایشگاهی پریکاردیت سلی تشخیص داده شد که همگی علایم بالینی سل از خود نشان دادند. در این بیماران کشت مایع پریکارد در ۱۸ بیمار (۴۵ درصد)، کشت بیوپسی پریکارد در ۱۸ بیمار(۴۵ درصد)، رنگ آمیزی مایع پریکارد در ۹ بیمار (۲۲/۵ درصد) و تست جلدی توبرکولین در ۳۰ بیمار (۷۵ درصد) مثبت گردید. ضمن اینکه تست جلدی توبرکولین در ۱۰ بیمار (۲۵ درصد) منفی کاذب و در (۴۰ درصد) بیماران نتیجه مثبت کاذب گردید. (در این تحقیق میزان اندوراسیون تست جلدی توبرکولین بیش از ۱۰ میلی متر مثبت و کمتر از آن منفی محسوب می گردید.
