مقدمه: سکته مغزی یک نقص نورولوژیک ناگهانی و موضعی ناشی از ضایعات ایسکمیک در مغز است و عملکرد قسمتی از بدن و درک فیزیکی از وضعیت بدن را تغییر می دهد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویای بیماران سکته مغزی بوده است.
مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد-شاهدی ۲۶ نفر از بیماران مرد مبتلا به سکته مغزی را در دو گروه(کنترل، ۱۳ بیمار با میانگین سنی ۲۲/۴±۳۰/۵۷ سال، قد ۱۲/۲±۳۶/۱۶۸ سانتی متر، وزن ۷۴/۶±۶۸/۷۴ کیلوگرم) و (تجربی، ۱۳ بیمار با میانگین سنی ۰۴/۵±۳۰/۵۵ سال، قد ۴۱/۳±۵۳/۱۷۱سانتی متر، وزن ۵۱/۷±۵۶/۷۶ کیلوگرم)، گروه تجربی ۸ هفته و هفته ای سه بار تمرین ثبات مرکزی را انجام دادند. در پیش آزمون و پس آزمون تست شارپند رومبرگ برای اندازه گیری تعادل ایستا و تست برخاستن و راه رفتن برای اندازه گیری تعادل پویای دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون t مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها(P&le۰,۰۵) استفاده شد.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد تفاوت های معنی داری در میانگین تعادل ایستا(چشم باز(P=۰,۰۱۱) و چشم بسته(P=۰,۰۰۳)) و هم چنین تعادل پویا(P=۰,۰۰۱) در بین دو گروه وجود دارد.
بحث و نتیجه گیری: برنامه تمرینی ثبات مرکزی تعادل ایستا و پویای بیماران سکته مغزی را بهبود می بخشد و می تواند برای بهبود تعادل در توانبخشی بیماران سکته مغزی استفاده شود.