مقدمه: در عصر کنونی، هر واحد سازمانی به منظور آگاهی از میزان مطلوبیت و کیفیت فعالیت‌ های خود نیاز مبرم به نظام ارزیابی دارد. فقدان وجود نظام ارزیابی یکی از علائم بیماری های سازمان تلقی می گردد که پیامد آن کهولت و نهایتاً مرگ سازمان است. کوشش های اقتصادی انسان همواره معطوف بر آن بوده که حداکثر نتیجه را با کمترین امکانات و عوامل موجود به دست آورد، این تمایل را می توان دست یابی به کارایی بالاتر نامید.
مواد و روش ها: در این تحقیق داده های ۹ بیمارستان دولتی استان ایلام از روش تحلیل پوششی داده ها( (DEAبر اساس مدل مختلف CCR با دو سناریو در طی سال های ۱۳۹۰-۱۳۸۸ با استفاده از نرم افزار DEA solver مورد بررسی، تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نهاده ها یعنی تعداد پزشکان، کادر پرسنلی و تخت فعال و ستانده یعنی خدمات کلینیکی، خدمات پاراکلینیکی، خدمات سرپایی، تخت فعال، روز بستری، اشغال تخت روز و خدمات سرپایی برای بررسی استفاده گردید. یافته های پژوهش: نتایج این پژوهش نشان داد که بیشترین میزان کارایی فنی کل و مقیاس در مدت مطالعه مربوط به سال های ۹۰، ۸۹، ۸۸ با استفاده از سناریوی ب، خروجی محور بوده است. در اکثر سال های مورد نظر ۴۰ درصد بیمارستان های مورد مطالعه از لحاظ فنی و مقیاس کارا بوده در حالی که در ۶۰ درصد بقیه مراکز میزانی از ناکارایی فنی و مقیاس در آن ها مشهود است.
بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن است که مراکز درمانی منتخب به صورت کارا فعالیت نکرده اند و ظرفیت ارتقای کارایی فنی تا حدود ۱۳ درصد و ظرفیت کارایی مقیاس به میزان ۱۰ درصد بدون هیچ گونه افزایشی در هزینه ها و بکارگیری همان میزان از نهاده ها وجود داشت. .