ازاده ابراهیم زاده، فرح مادرشاهیان، غلامرضا شریف زاده، اناهیتا کمال زاده،
دوره ۲۲، شماره ۷ - ( ۱۲-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: هپاتیت B یکی از شایع ترین علل بیماری های مزمن کبدی در تمام دنیاست به طوری که در حال حاضر دو میلیارد نفر مبتلا و ۳۵۰ میلیون نفر دچار عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B هستند. با توجه به فاکتورهای متعدد در ابتلاء به عفونت هپاتیت B و هم چنین عوامل مؤثر بر پیشرفت بیماری، هدف از این مطالعه بررسی فاکتورهای اپیدمیولوژیک مرتبط با نتایج درمان در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن B در بیرجند می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی پرونده ۳۰۱ بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن B مراجعه کننده به کلینیک عفونی بیمارستان ولی عصر(عج) شهر بیرجند طی سال های۱۳۹۰-۱۳۷۵ بررسی شد. در پرونده تمام بیماران اطلاعات دموگرافیک، روش انتقال بیماری، عوامل خطر و چگونگی اطلاع از بیماری ثبت شده بود. آزمایشات آسپارتات آمینو ترنسفراز(AST)، آلانین آمینو ترنسفراز(ALT)، آنتی ژن پوشش هپاتیت B (HBeAg)، آنتی ژن سطحی هیپاتیت B (HBsAg) و سونوگرافی سریال در پرونده آن ها ثبت شد. بیماران با سن بیشتر از ۱۳ سال که اطلاعات کافی و کامل در پرونده داشتند وارد مطالعه شدند. با توجه به چک لیست موجود، داده ها جمع آوری و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی در سطح P<۰,۰۵ آنالیز گردید. یافته های پژوهش: کل بیماران ۳۰۱ نفر با میانگین سنی ۵/۱۰±۹/۳۲ بودند. بین نتایج درمان با جنس، میانگین AST، PT، α-Fetopr، شغل و عوامل خطر ارتباط معنادار وجود نداشت. بین نتایج درمان با سن، میانگینALT، HBeAb، HBeAg، HBV DNA نوع درمان و سونوگرافی ارتباط معناداری وجود داشت. بیشترین اثر درمانی با اینترفرون ۶/۲۸ درصد بود که در پیگیری ۵ ساله به ۵۰ درصد رسید(P<۰.۰۱). درمان ترکیبی لامیوودین و اینترفرون ابتدا ۵/۱۲ درصد با بهبودی کامل همراه بود که نهایتاً به ۳/۱۴ درصد رسید(P=۰.۰۰۱). بحث و نتیجه گیری: پیشرفت بیماری با موارد سن بیشتر از ۵۰ سال، HBeAbمنفی، HBeAgمثبت، ALTبالا، HBV DNA مثبت و سونوگرافی غیر نرمال همراه بود. درمان با اینترفرون در بیماران موفق تر از سایر داروهای آنتی ویرال بود، ولی به دلیل عود بیماری در پیگیری ۵ ساله درمان ترکیبی موثرتر از منوتراپی بود.
