مقدمه: کیفیت زندگی افرادی که سوگ را در بحران کرونا تجربه کردهاند، قابل‌توجه است؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان ارتقای کیفیت زندگی و درمان هیجانمدار بر انعطاف‌پذیری کنشی و نشاط افراد مبتلا به سوگ ناشی از کووید ۱۹ انجام شد.
مواد و روشها: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیشآزمون–پسآزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. در سال ۱۴۰۰، تعداد ۳۰ نفر مبتلا به سوگ با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در سه گروه درمان ارتقای کیفیت زندگی، درمان هیجانمدار و گروه کنترل قرار گرفتند. دادهها با پرسش‌نامۀ انعطاف‌پذیری کنشی و شادکامی آکسفورد جمعآوری گردید. گروه آزمایش اول درمان هیجانمدار (لزلی گرینبرگ، ۲۰۱۲) و گروه آزمایش دوم درمان ارتقای کیفیت زندگی (فریش، ۲۰۰۶)، هرکدام ۸ جلسۀ ۹۰ دقیقهای را دریافت کردند. تحلیل دادهها با آزمون تحلیل کوواریانس با نرم¬افزار SPSS vol,۲۷، انجام شد.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد، هر دو درمان هیجانمدار و درمان ارتقای کیفیت زندگی بر انعطاف‌پذیری کنشی و نشاط تأثیر مثبتی داشته است ولی اثربخشی درمان ارتقای کیفیت زندگی بر نشاط افراد مبتلا به سوگ بیشتر بوده است.
بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی هر دو درمان بر انعطاف‌پذیری کنشی و اثربخشی درمان ارتقای کیفیت زندگی بر نشاط افراد مبتلا به سوگ، روان‌درمانگران میتوانند از هر دو درمان برای ارتقای کیفیت زندگی و نشاط افراد دارای تجربۀ سوگ بهره ببرند.
