مقدمه: مهم ترین عامل بیماری­ زایی استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس به واسطه تشکیل بیوفیلم توسط یک ادهسین بین سلولی پلی ساکاریدی می ­باشد که تولید آن توسط اپرون icaADBC تنظیم می ­گردد. IS۲۵۶ باعث تغییر فاز تشکیل بیوفیلم توسط غیــر فعال کردن اپـــرون ica می شود. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع IS۲۵۶ و تشکیل بیوفیلم در استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جدا شده از پوســت افراد ســـالم می باشد.
مواد و روش­ ها: ۹۱ جدایه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس از سطح پوست افراد سالم جمع ­آوری گردید. تمام جدایه ­ها از نظر تشکیل بیوفیلم به روش میکروتیترپلیت مورد بررسی قرار گرفتند. جهت بررسی حضور IS۲۵۶ از روش PCR با پرایمرهای اختصاصی استفاده گردید. به علاوه  تمام جدایه­ های دارای IS۲۵۶ از نظر مقاومت آمینوگلیکوزیدی، فلوروکینولون­ ها، ماکرولیدها و گلیکوپپتیدها به روش دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز شد.
یافته ­های پژوهش: از ۹۱ جدایه تنها ۸ (۷۹/۸ درصد) دارای IS۲۵۶ بودند. نتایج با روش میکروتیتر پلیت نشان می دهد که توانایی اتصال در ۵۸ (۷۳/۶۳ درصد) فاقد اتصال، ۶ (۶/۶ درصد) ضعیف، ۱۴ (۳۸/۱۵ درصد) متوسط و ۱۳ (۲۹/۱۴درصد) تولیدکننده بیوفیلم قوی بودند. در جدایه­ های دارای IS۲۵۶، ۶ (۷۵ درصد) فاقد اتصال، ۱ (۵/۱۲ درصد) ضعیف و ۱ (۵/۱۲ درصد) تولیدکننده بیوفیلم متوسط بودند. جدایه ­های دارای IS۲۵۶، ۳ (۵/۳۷ درصد) به جنتامایسین، ۲ (۲۵ درصد) به آمیکاسین، ۲ (۲۵ درصد) به استرپتومایسین، ۱(۵/۱۲ درصد) به سیپروفلوکساسین، ۱ (۵/۱۲ درصد) به افلوکساسین و ۴ (۵۰ درصد) به اریترومایسین مقاوم بودند اما هیچ مقاومتی به وانکومایسین مشاهده نگردید.
بحث و نتیجه­ گیری: نتایج حاکی از این است که ارتباطی بین IS۲۵۶ و تشکیل بیوفیلم وجود ندارد. مقاومت چندانی در جدایه­ های دارای IS۲۵۶ به آمینوگلیکوزیدها مشاهده نگردید که کاملاً با نقش شناخته شده IS۲۵۶ در ایجاد مقاومت آمینوگلیکوزیدی مغایرت دارد.