مقدمه: یکی از چالش‌های مشترک و معمول بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریکپذیر کاهش کیفیت زندگی و رویارویی با بیماری و چگونگی ادراک آن است. در دهه اخیر رفتار درمانی دیالکتیکی به عنوان یکی از درمان‌های مؤثر در درمان بسیاری از اختلالات معرفی شده است؛ به همین منظور هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر کیفیت زندگی و ادراک بیماری بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریکپذیر است.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی (طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل و انتساب تصادفی) می‌باشد. نمونه آماری پژوهش، شامل ۳۰ بیمار مبتلاء به سندرم روده تحریکپذیر بود که از میان کلیه بیماران زن و مردی که در سال ۱۳۹۳ به مراکز درمانی شهر تبریز مراجعه کرده بودند و پس از مصاحبه، دریافت ملاک‌های تشخیصی Rome-III و تکمیل پرسشنامه کیفیت زندگی و ادراک بیماری، با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده (۱۵ نفر برای هر گروه) انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره ۸ جلسه‌ای رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی (هفته‌ای یک جلسه گروهی ۹۰ دقیقه‌ای به مدت دو ماه)، مجدداً پس‌آزمون در هر دو گروه اجرا شد.
یافته‌های پژوهش: نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی در ارتقای کیفیت زندگی (۰۰۴/۰ p=) و افزایش ادراک بیماری بیماران (۰۲۳/۰ p=) مبتلاء به سندرم روده تحریکپذیر در گروه آزمایشی به طور معناداری مؤثر بوده است.
بحث و نتیجه‌گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی می‌تواند باعث ارتقای کیفیت زندگی و افزایش ادراک بیماری در بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریکپذیر گردد. بنابراین این مداخله به عنوان درمانی مؤثر پیشنادی در بهبود این نشانه‌ها می تواند کاربرد داشته باشد و می‌توان با اجرای آن به بهبود وضعیت جسمی و روانی مبتلایان به سندرم روده تحریکپذیر کمک کرد.
