مقدمه: خود درمانی یکی از معضلات حاد بهداشتی-اجتماعی است و توجه به این امر در جمعیت زنان به دلیل سپری کردن دوران حساسی هم چون بارداری، و الگو و سرمشق بودن برای سایر اعضای خانواده، از اهمیت مضاعفی برخوردار است. لذا این پژوهش با هدف تعیین آگاهی، نگرش و عملکرد مادران باردار نسبت به خود درمانی در دوران بارداری تدوین گردیده است تا در صورت لزوم در مراحل بعدی نسبت به ارتقاء آگاهی، اصلاح نگرش و ارتقاء عملکرد آن ها اقدام گردد.

مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی-تحلیلی ۳۰۰ نفر از زنان باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر ایلام از ۱۰/۰۷/۱۳۹۲ تا ۲۰/۰۳/۱۳۹۳ مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه گیری با روش دو مرحله ای انجام شد. داده ها بر اساس پرسش نامه چهار بخشی که توسط محقق طراحی گردیده بود، جمع آوری شد. روایی پرسش نامه با استفاده از اعتبار محتوی تایید شد. پایایی پرسش نامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ(=۸۵%α) به دست آمد. داده ها جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS vol,۱۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته های پژوهش: نتایج نشان داد در جامعه آماری مورد بررسی ۷۱ درصد افراد دارای آگاهی متوسط، ۷/۷۵ درصد دارای نگرش متوسط، ۷۰ درصد دارای عملکرد ضعیف بودند. هم چنین نتایج نشان داد بین آگاهی زنان باردار نسبت به خود درمانی و سطح تحصیلات ارتیاط آماری معنی داری وجود دارد(P<۰,۰۵).

بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد زنان دارای تحصیلات پائین تر آگاهی کمتری نسبت به خود درمانی دارند. با توجه به اهمیت مصرف دارو در دوره بارداری و اثرات سوء آن بر جنین لازم است این مسئله در آموزش های ارائه شده به مادران در دوران بارداری مورد توجه اساسی قرار گیرد. بدیهی است با تغییر آگاهی افراد زمینه مناسب برای تغییر نگرش و عدم مصرف خود سرانه دارو فراهم می گردد.