---

چکیده اهدف: بافت چربی از طریق تولید و ترشح آدیپوکین‏هایی همچون لپتین نقش مهمی در اختلال عملکرد ریوی دارد. هدف این مطالعه بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی بر سطوح سرمی لپتین و شاخص عملکرد ریوی در مردان چاق بود. مواد و روش‏ها: بیست و سه مرد چاق به طور تصادفی به گروه‌های تمرین هوازی (۱۲ نفر) (سن: ۴۵/۲±۲۶/۴۵ سال، نمایه توده بدنی: ۷۷/۰±۸۱/۳۱ کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (۱۱ نفر) (سن: ۳۶/۳±۰۳/۴۷ سال، نمایه توده بدنی: ۹۶/۰±۴۵/۳۱ کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. همچنین یک گروه کنترل با وزن طبیعی (۹ نفر) برای مقایسه در سطح پایه فراخوانده شد (سن: ۱/۴±۳۶/۴۵ سال، نمایه توده بدنی: ۴۵/۰±۶۳/۲۴ کیلوگرم بر متر مربع). برنامه تمرین هوازی سه جلسه در هفته و برای ۱۲ هفته بود. ترکیب بدنی (سی تی اسکن)، سطوح سرم لپتین و عملکرد ریوی قبل و بعد از مداخله اندازه‌گیری شد. یافته‏ها: در سطح پایه افراد با وزن طبیعی به طور معنی‌داری غلظت لپتین سرمی پایین‌تر و عملکرد ریوی بالاتری نسبت به افراد چاق داشتند ‏(۰۵/۰P<). همچنین نتایج نشان داد که همبستگی‏ معکوسی بین لپتین و چاقی با شاخص‏های عملکرد ریوی وجود دارد ‏(۰۵/۰P<). بعد از تمرین هوازی شاخص‌های چاقی و عملکرد ریوی بطور معنی‌دار بهبود یافتند (۰۵/۰P<). در مقابل، غلظت سرمی لپتین بعد از برنامه تمرین هوازی به طور معنی‌دار کاهش پیدا کرد ‏(۰۵/۰P<). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین هوازی منجر به بهبود شاخص‌های چاقی و عملکرد ریوی در مردان چاق می‌شود و این بهبودی با سطوح کاهش یافته لپتین همراه است. کلیدی واژه‏ها: تمرین هوازی، لپتین، عملکرد ریوی، چاقی.

---

مقدمه: تغییرات در آدپیوکین‏ های پلاسما و پارامترهای التهابی در دیابت نوع ۲، به علت چاقی و به طور مستقیم با وضعیت دیابت ارتباط دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی با شدت بالا(HIIT) بر نسبت آدیپونکتین به لپتین و پروتئین واکنش ‏گر-C (CRP) در موش‏ های دیابتی نوع ۲ بود.
مواد و روش‏ ها: در این مطالعه تجربی ۴۲ سر موش صحرایی از نژاد ویستار در محدوده وزنی ۵۴±۲۰۵ به سه گروه(کنترل سالم، کنترل دیابتی و دیابتی همراه تمرین تناوبی با شدت بالا(HIIT)) به طور تصادفی تقسیم شدند. گروه دیابتی تمرین تناوبی با شدت بالا(HIIT) یک هفته بعد از القاء دیابت، به مدت ۱۰ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا(HIIT) را به وسیله تردمیل انجام دادند. ۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه سرم خون موش ‎های صحرایی جهت بررسی متغیرهای خونی جمع‏ آوری شد. داده‎ ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ واریﺎﻧﺲ یﮏ ﻃﺮﻓﻪ(one-way‏ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی در سطح P≤۰,۰۵ بررسی شدند.  
یافته‏ های پژوهش: القاء دیابت توسط استرپتوزوتوسین-نیکوتین آمید منجر به کاهش معنادار آدیپونکتین(P=۰,۰۰۰) و لپتین(P=۰,۰۰۰) و افزایش معنادار پروتئین واکنش ‏گر-C (P=۰,۰۰۰) در گروه کنترل دیابتی نسبت به گروه کنترل سالم شد. ۱۰هفته تمرین HIIT موجب کاهش معنادار در قندخون ناشتا(P=۰,۰۱۰)، پروتئین واکنش ‏گر-C (P=۰,۰۲۴) و افزایش معنا‎دار سطوح سرمی لپتین(P=۰,۰۰۱) و آدیپونکتین(P=۰,۰۴۲) در گروه تمرین HIIT نسبت به گروه کنترل دیابتی شد.
بحث و نتیجه‌ گیری: به نظر می ‎رسد تمرین HIIT از طریق تغییر در سطوح سرمی آدیپونکتین و لپتیـــن موجب بهبود التهاب(پروتئین واکنش‏ گر-C) در موش‎ های صحرایی دیابتی نوع ۲ می‎ شود. در تحقیق حاضر ۱۰ هفته تمرین HIIT موجب افزایش نسبت آدیپونکتین به لپتین و متعاقب آن کاهش پروتئین واکنش ‏گر-C شد.