امیر پاکپور حاجی آقا، میر سعید یکانی نژاد، علیرضا خوشنویسان، مهدی نیکوبخت، اعظم مردانی، شهاب کمالی اردکانی،
دوره ۲۱، شماره ۳ - ( مرداد ماه ۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: سنجش کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در بیماران مبتلا به تومور مغری به علت عدم درمان قطعی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف مطالعه حاضر بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تومور مغزی و شناخت عوامل تاثیر گذار بر آن بود.
مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی ۱۹۴ بیمار مبتلا به تومور مغزی از بیمارستان شریعتی تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران واجد شرایط پس از آگاهی از مطالعه و اهداف آن، پرسشنامه ای که شامل سوالات دموگرافیک، متغیرهای بالینی، ابزار عمومی کیفیت زندگی سرطان EORTC QLQ-C۳۰)) و ابزار اختصاصی کیفیت زندگی سرطان مغز QLQ-BN۲۰ را تکمیل نمودند. داده ها بر اساس آزمون رگرسیون چند متغیره خطی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
یافته های پژوهش: میانگین سنی بیماران شرکت کننده ۰۱/۱۶ ± ۰۵/۴۲ سال بود. اغلب بیماران مرد (۵۳%) و متاهل(۶۶%) بودند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که سن بالاتر، زن بودن، تحصیلات پایین تر و داشتن درمان های حمایتی مرکب (رادیوشیمی درمانی) به عنوان عوامل خطر کیفیت زندگی در این بیماران می باشند. از طرف دیگر جراحی کلی، داشتن وضعیت شناختی بهتر و عملکرد بهتر بیمار از دید پزشک با کیفیت زندگی عمومی بالاتر بیماران همراه بود. این نتایج برای هر دو ابزار عمومی و اختصاصی کیفیت زندگی قابل تعمیم بود. با اینحال، متغیرهای دموگرافیک و بالینی میزان بیشتری از تغییرات ابزار اختصاصی کیفیت زندگی را پیشگویی کردند.
بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر، کیفیت زندگی پایین در بیماران مبتلا به تومور مغری را در تمامی ابعاد عمومی و اختصاصی بیماری نشان داد. نتایج مطالعه حاضر بیانگر لزوم مداخلات جدی در روش های درمانی، توان بخشی، مددکاری اجتماعی، کمک های مالی و فراهم نمودن تسهیلات بیش تر جهت کمک رسانی به این بیماران است.
