---

---

مقدمه: بیماری ایسکمیک قلب بیش از هر بیماری دیگری در کشورهای توسعه یافته موجب مرگ و ناتوانی شده است و همه ساله هزینه های هنگفتی را به خانواده ها و جامعه تحمیل می نماید. پیش بینی می شود بیماریهای قلبی-عروقی تا سال ۲۰۲۰ به سر دسته بیماریهایی تبدیل گردد که کارائی افراد را به دلیل ناتوانی ومرگ زود رس کاهش می دهد. مطالعات متعدد حاکی از آن است که اختلال در لیپوپروتئین های پلاسما و متابولیسم چربی ها از مهمترین عوامل خطر در ایجاد آترواسکلروز است. بنابراین کنترل و درمان دیس لیپیدمی امری ضروری به نظر می رسد. با توجه به شیوع بالای بیماری های قلبی عروقی در خرم آباد و گزارشاتی مبنی بر اثر آنتی اکسیدانی سماق، هدف از این مطالعه بررسی اثر سماق در کاهش LDL کلسترول در مقایسه با لوستاتین می باشد. مواد و روش ها: در این بررسی ۸۶ بیمار مبتلا به بیماری های قلبی-عروقی که توسط پزشک متخصص قلب، بیماری آنان تایید شده بود و LDL بالا نیز داشته و به درمانگاه قلب بیمارستان شهدای عشایر خرم اباد مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه تحت درمان با لوستاتین و گروه دوم تحت درمان با لوستاتین به علاوه سماق قرار گرفتند. پس از ۳ ماه مصرف داروهای درمانی مورد نظر، مجددا LDL کلسترول سرم آنان اندازه گیری و مورد بررسی قرار گرفت. یافته های پژوهش: از ۸۶ بیمار مورد مطالعه، ۲۸ بیمار به دلایل مختلف، حاضر به ادامه همکاری نشده و ۵۸ بیمار تا پایان مطالعه حضور داشتند. میانگین LDL کلسترول گروه شاهد و مورد قبل از مداخله به ترتیب۸۲/۱۴۱و ۵۲/۱۷۱ بود که پس از مداخله به ۷/۱۱۵ در گروه شاهد و ۴۵/۱۴۱ در گروه مورد رسید. به دلیل بالاتر بودن سطح کلسترول گروه مورد نسبت به گروه شاهد، متوسط کاهش سطح LDL و در صد کاهش سطح LDL بین دو گروه بررسی گردید. میانگین کاهش در گروه مورد۰۷/۳۰ (۱۷ درصد کاهش) و در گروه شاهد ۱۲/۲۶ (۱۸ درصد کاهش) بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (P=۰,۵۴). بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، می توان گفت مصرف سماق هرچند باعث کاهش سطح کلسترول سرم می گردد، ولی این تاثیر از نظر آماری معنی دار نمی باشد.

---

مقدمه: سنجش کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در بیماران مبتلا به تومور مغری به علت عدم درمان قطعی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف مطالعه حاضر بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تومور مغزی و شناخت عوامل تاثیر گذار بر آن بود. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی ۱۹۴ بیمار مبتلا به تومور مغزی از بیمارستان شریعتی تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران واجد شرایط پس از آگاهی از مطالعه و اهداف آن، پرسشنامه ای که شامل سوالات دموگرافیک، متغیرهای بالینی، ابزار عمومی کیفیت زندگی سرطان EORTC QLQ-C۳۰)) و ابزار اختصاصی کیفیت زندگی سرطان مغز QLQ-BN۲۰ را تکمیل نمودند. داده ها بر اساس آزمون رگرسیون چند متغیره خطی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش: میانگین سنی بیماران شرکت کننده ۰۱/۱۶ ± ۰۵/۴۲ سال بود. اغلب بیماران مرد (۵۳%) و متاهل(۶۶%) بودند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که سن بالاتر، زن بودن، تحصیلات پایین تر و داشتن درمان های حمایتی مرکب (رادیوشیمی درمانی) به عنوان عوامل خطر کیفیت زندگی در این بیماران می باشند. از طرف دیگر جراحی کلی، داشتن وضعیت شناختی بهتر و عملکرد بهتر بیمار از دید پزشک با کیفیت زندگی عمومی بالاتر بیماران همراه بود. این نتایج برای هر دو ابزار عمومی و اختصاصی کیفیت زندگی قابل تعمیم بود. با اینحال، متغیرهای دموگرافیک و بالینی میزان بیشتری از تغییرات ابزار اختصاصی کیفیت زندگی را پیشگویی کردند. بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر، کیفیت زندگی پایین در بیماران مبتلا به تومور مغری را در تمامی ابعاد عمومی و اختصاصی بیماری نشان داد. نتایج مطالعه حاضر بیانگر لزوم مداخلات جدی در روش های درمانی، توان بخشی، مددکاری اجتماعی، کمک های مالی و فراهم نمودن تسهیلات بیش تر جهت کمک رسانی به این بیماران است.

---

---

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یکی از بیماری های سیستم عصبی مرکزی، مزمن و غیر قابل درمان است و بر اساس مطالعات، تظاهرات آن می تواند بر کیفیت زندگی این بیماران تاثیر منفی گذارد. از این رو پژوهش حاضر به دنبال بررسی اثربخشی معنادرمانی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام اس است.

مواد و روش ها: طرح این پژوهش تجربی میدانی، از نوع پیش ­آزمون-پس ­آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری کلیه افراد مبتلا به ام اس در شهر شهرکرد در سال ۱۳۹۲ است. به منظور انتخاب نمونه از نمونه گیری خوشه ای استفاده شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسش نامه کیفیت زندگی MSQOL-۵۴ و معنادرمانی به صورت گروهی است.

یافته های پژوهش: نتایج نشان می دهد که معنادرمانی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام اس موثر است به گونه ای که ۷۶ درصد افزایش در متغیر وابسته که در این پژوهش کیفیت زندگی است، به اثر بخشی معنادرمانی به شیوه گروهی مربوط است.

بحث و نتیجه گیری: معنادرمانی به عنوان یک تکنیک با افزایش مسئولیت پذیری، دگرگونی باورهای این بیماران درباره زندگی و افزایش امید به زندگی منجر به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به ام اس در ابعاد جسمانی و روانی می­ شود.