---

مقدمه: اوپیات ها در تنظیم برخی از کارکردهای بدن و تظاهرات رفتاری نقش دارند. مصرف مزمن یا حاد مرفین می تواند پاسخ های متفاوتی را به همراه داشته باشد. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تجویز حاد و مزمن مرفین بر میزان مصرف غذا در رت های نر بوده است. مواد و روش ها: برای این منظور از ۳۰ سر موش صحرایی نر با وزن حدود ۳۰۰-۲۵۰ گـــرم از نژاد اسپراگ-داولی استفاده شد که به طور تصادفی در ۳ گروه کنترل، حاد و مزمن(معتاد شده) توزیع شدند. ۱۲ ساعت پس از ناشتایی، به گروه حاد یا مزمن مرفین و به گروه کنترل نرمال سالین تزریق گردید. سپس هر حیوان به قفس ویژه آزمایش که دسترسی آسان به آب و غذا داشت انتقال یافته و میزان مصرف تجمعی غذا به فاصله هر ۱۵ دقیقه طی دوره ای یک ساعته، و نیز ۴ ساعت پس از تزریق اندازه گیری شد. در تحلیل آماری داده ها، در آزمون ANOVA یک طرفه و آزمون تعقیبی دانت استفاده گردید. یافته های پژوهش: یافته های ما نشان داد که تجویز حاد مرفین با دوز ۱۰ میلی گرم/کیلو(در موش های غیر معتاد) باعث تاخیر در شروع تغذیه و کاهش مصرف غذا در ۶۰ دقیقه نخست پس از تزریق، در مقایسه با گروه کنترل شده بود. ولی میزان مصرف غذا را در ۴ ساعت پس از تزریق افــزایش داد. تجــــویز مـــرفین با دوز ۱۰ میلی گرم/کیلو به موش هایی که به طور مزمن مرفین دریافت کرده بودند(موش های معتاد) تاخیری در شروع تغذیه ایجاد نکرد و مصرف غذا را هم در ۶۰ دقیقه نخست و هم در ۴ ساعت پس از تزریق افزایش داد که این افزایش نسبت به گروه حاد(غیر معتاد) و کنترل معنی دار بود. بحث و نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه اوپیات ها می توانند رفتار تغذیه ای حیوانات را تغییر دهند و نیز این که الگوی پاسخ تغذیه ای به مرفین در موش های معتاد در مقایسه با موش های غیر وابسته متفاوت است. هم چنین اعتیاد به مرفین باعث افزایش حساسیت پاسخ تغذیه ای نسبت به میزان آن در موش های صحرایی نر می گردد.

---

مقدمه: ملاتونین از ترشحات اصلی غده پینه آل یا صنوبری بوده که نقش مهمی در تنظیم ریتم های فیزیولوژیک بدن دارد شواهد جدید از اثر آن بر سیستم درد حکایت می کند، برای مثال مشاهده شده که تجویز توام محیطی ملاتونین و مرفین سبب هم افزای بی دردی می گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثر تزریق مرکزی ملاتونین بر درد ناشی از تجویز فرمالین در موش های سفید صحرایی نر می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه موش های سفید صحرایی نژاد NMRI به چهار گروه مساوی ده تایی شامل: کنترل، شم(داشتن کانول بدون دریافت ملاتونین) و دو گروه کانول دار دریافت کننده ملاتونین با غلظت های ug/kg ۱/۰ و ۵/۰ تقسیم شدند. سپس در بطن راست مغز سه گروه با روش استریوتاکسی کانول راهنما جاگذاری شد و بعد از ۷ روز استراحت و بازگشت به شرایط طبیعی، جهت بررسی درد ابتدا ملاتونین تزریق و نیم ساعت پس ازآن فرمالین(۵/۲ درصد) به مقدار۵۰ میکرولیتر در کف پای راست حیوانات تزریق گردید، سپس داده های مورد نظر از طریق شمارش تعداد دفعات لیسیدن پای مورد تزریق(Licking) و جمع کردن پوست پشت(Flinching) به مدت یک ساعت جمع آوری و مورد ارزیابی و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته های پژوهش: تجویز ملاتونین در فاز حاد علامت لیسیدن محل تزریق درد را در هر دو گروه ملاتونین نسبت به گروه کنترل کاهش داد.(P<۰,۰۵, ۰.۰۱) در فاز مزمن نیز در گروه ملاتونین با دوز ۵/۰ میکروگرم، تعداد دفعات لیسیدن پای محل تزریق کاهش چشم گیری نسبت به گروه کنترل به ویژه در دقایق ۴۰- ۱۵ و ۶۰ آزمون داشت.(P<۰.۰۱) هم چنین علامت جمع کردن پوست پشت در فاز حاد و در ابتدای مرحله مزمن آزمون، در گروه ملاتونین با دوز ۵/۰ میکروگرم کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل یافت.(P<۰.۰۵) این رفتار در انتهای مرحله مزمن آزمون فرمالین به ویژه در دقایق ۶۰ و ۵۵ در هر دو گروه دریافت کننده ملاتونین تشدید شد.(P<۰.۰۱, ۰.۰۰۱) بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که تزریق مرکزی ملاتونین اثر ضد دردی معنی داری را ایجاد می کند ولی الگوی ضد دردی آن ممکن است وابسته به زمان متفاوت باشد.

---

چکیده مقدمه: بادام کوهی گیاهی سنتی است که به عنوان کاهنده قند خون و درمان دیابت در ایران استفاده می‏شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر عصاره ریشه بادام کوهی و ماده موثره آن، آمیگدالین، بر قند خون در موش‏های سفید صحرایی سالم و دیابتی انجام پذیرفت. مواد و روش‏‏ها: ۴۸ سر موش سفید صحرایی نر(۱۸۰-۲۵۰ گرم) نژاد NMRI ابتدا به دو گروه سالم و دیابتی مجزا و سپس هر کدام از آنها به سه زیرگروه دریافت کننده سالین(۵/۰ میلی لیتر)، دریافت کننده آمیگدالین (تزریق روزانه ۱۰۰ میلی‏گرم بر کیلوگرم به مدت یک هفته) و دریافت کننده عصاره گیاه بادام کوهی (گاواژ دهانی به مدت یک هفته و با دوز ۱۰۰ میلی‏گرم بر کیلوگرم ) تقسیم شدند. القا دیابت با تزریق تک دوز استروپتوزتوسین (۶۰ میلی‏گرم بر کیلوگرم/ درون صفاقی) صورت گرفت. غلظت گلوکز خون با استفاده از کیت و روش گلوکز اکسیداز و اندازه‏گیری میزان جذب در طول موج ۵۲۰ نانومتر توسط اسپکتروفتومتر در زمان‏های ۴، ۸ ، ۲۴ ساعت و یک هفته بعد از آخرین تیمار با سالین، آمیگدالین و عصاره اندازه‏گیری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی، آنالیز واریانس یک طرفه و دانت تجزیه و تحلیل شدند . یافته های پژوهش: تیمار حیوانات دیابتی با آمیگدالین و عصاره بادام کوهی باعث کاهش معنی‏دار گلوکز سرم در بازه‏های زمانی ۴ و ۸ ساعت بعد از آخرین تیمار با این ترکیبات در مقایسه با گروه سالین‏گردید(۰۰۰۱/۰ P<). ولی در دو بازه زمانی ۲۴ ساعت و یک هفته بعد تفاوت آماری بین گروه ها مشاهده نشد. نتیجه‏گیری: عصاره بادام تلخ و ماده موثره آن، آمیگدالین توانایی کاهش قند خون موش‏های صحرایی دیابتی را دارند. .

---