مقدمه: مادران مسئولیت بیشتری برای پرورش کودکانشان دارند و معمولاً مراقبان اصلی کودکان معلول هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان فعال‌سازی رفتاری بر اجتناب اجتماعی در مادران دارای کودک فلج مغزی بود.
مواد و روشها: طرح پژوهش حاضر شبه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون، با گروه کنترل بود. نمونۀ پژوهش ۴۰ نفر از مادران مراجعه‌کننده به مراکز کاردرمانی شهر ایلام در سال ۱۴۰۱ بودند که به‌صورت تصادفی در گروه آزمایش (۲۰ نفر) و گروه کنترل (۲۰ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش روش گروه‌درمانی فعال‌سازی رفتاری بر اساس دستورالعمل ارائه‌شدۀ کانتر، بوش و راش را طی ۸ جلسۀ ۹۰ دقیقه‌ای به شکل هفته‌ای یک جلسه و گروهی دریافت کردند. اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامۀ هراس اجتماعی (SPI) کانور و همکاران (۲۰۰۰) در دو مرحلۀ پیش از مداخله و پس از مداخله جمع‌آوری شدند. در این پژوهش، برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و تحلیلی (تحلیل کوواریانس) با نرم‌افزار SPSS vol,۲۷ استفاده گردید.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که در انتهای درمان، نمرات هراس اجتماعی گروه مداخله نسبت به گروه شاهد به‌طور معناداری کاهش‌یافته بود (۰,۰۵>P).
بحث و نتیجه‌گیری: مطالعه نشان داد، درمان فعال‌سازی رفتاری تأثیر مطلوبی بر کاهش شدت علائم اختلال اجتناب اجتماعی در مادران دارای کودک فلج مغزی دارد؛ بنابراین، این درمان به‌عنوان درمان مکمل در کنار درمان‌های دارویی در این افراد، برای بهبود علائم روان‌شناختی پیشنهاد می‌شود.
