---

مقدمه: خال سباسه یک هامارتوم پوستی مادرزادی است که معمولا ناحیه صورت و اسکالپ را درگیر می کند. نئوپلاسم های متعدد خوش خیم و بدخیم می توانند در آن ایجاد و گسترش یابند که کارسینومای سلول پایه ای یکی از این نوع بدخیمی هاست. مواد و روش ها: در این مطالعه یک فرد مبتلا به کارسینومای سلول پایه ای در زمینه خال سباسه در ناحیه اسکالپ معرفی می شود. پس از جراحی، ضایعه به صورت کامل خارج گردید. یافته های پژوهش: یافته های هیستوپاتولوژی بیماری کارسینومای سلول پایه ای را در زمینه خال سباسه تایید می کند. بحث و نتیجه گیری: هر گونه رشد غیر طبیعی در ناحیه سر و گردن به خصوص در زمینه خال سباسه باید مشکوک در نظر گرفته شود و بیوپسی انجام گیرد.

---

مقدمه: یکی از روش های رایج در جلوگیری و کنترل تغییرات همودینامیک ناشی از لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه در بیهوشی عمومی، تزریق مخدر وریدی به عنوان پیش دارو است. استفاده از این دسته داروها در زنان باردار داوطلب سزارین به دلیل احتمال عوارض تنفسی در جنین توصیه نمی شود ولی در حضور شرایطی خاص مثل پره اکلامپسی، متخصص بیهوشی مجاز به تزریق مقـادیر کم فنتانیل به عنوان مخدر صناعی است. به نظر می رسد به دلیل متابولیسم سریع رمی فنتانیل و عدم باقی ماندن اثرات تنفسی در بدن جنین، این دارو می تواند به عنوان جایگزینی مناسب برای سایر مخدرهای طولانی اثرتر باشد. هدف از مطالعه حاضر مقـــایسه اثر رمی فنتـــانیل با فنتانیل بر تغییرات همودینامیک ناشی از لوله‌گذاری تراشه در زنان باردار پره اکلامپتیک کاندید سزارین می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمائی بالینی تصادفی در زنان باردار پره اکلامپتیک کاندید سزارین تحت بیهوشی عمومی انجام شد. نمونه های پژوهشی در دو گروه قرار گرفتند، گروه اول(۱۸n=) قبل از القای بیهوشی ۵۰ میکروگرم فنتانیل دریافت نمودند و برای گروه دوم(۲۰n=) رمی فنتانیل با دوز µg/kg/min۰۵/۰ به مدت ۳ دقیقه انفوزیون گردید. ضربان قلب، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک قبل و بعد از لوله گذاری و هم چنین آپگار نوزاد پس از تولد ثبت گردید و با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش: تمامی شاخص های همودینامیک در گروه اول بعد از لوله گذاری نسبت به قبل از آن افزایش پیدا کرده بود که از این میان افزایش فشارخون دیاستولیک و ضربان قلب معنی دار بود. افزایش خفیف در ضربان قلب و کاهش فشارخون سیستولیک و دیاستولیک پس از لوله گذاری نسبت به قبل از آن در گروه دوم ثبت شد که کاهش فشارخون سیستولیک معنی دار بود. مقایسه تغییرات بین دو گروه نیز تفاوت آماری معنی داری نشان داد(P<۰,۰۵). میانگین آپگار نوزادان پس از تولد نیز در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. (P>۰.۰۵) بحث و نتیجه گیری: با توجه به عدم تفاوت آپگار نوزادان پس از تولد در دو گروه و یافته های مطالعه حاصل از ارزیابی شاخص های همودینامیک می توان توصیه کرد که در زنان باردار کاندید سزارین در صورت استفاده از بیهوشی عمومی، جهت جلوگیری از افزایش شدید فشار خون و ضربان قلب حین لوله گذاری تراشه، از انفوزیون رمی فنتانیل استفاده شود.

---

چکیده زمینه و هدف: فرآوری سریع مقاطع هیستولوژیک یک عملکرد مطلوب جهت کمک به پزشکان در تصمیمگیریهای درمانی در مورد بیماران بدحال محسوب میشود. در اکثر آزمایشگاههای پاتولوژی آماده سازی سنتی نمونهها جهت تشخیص حدود یک روز طول میکشد. استفاده از دستگاههای جدید اتوماتیک زمان لازم جهت آماده سازی سنتی بافت را به ۱۲-۸ ساعت کاهش داده است. معرفی ابزارهای مایکروویوی برای تثبیت سازی و فرآوری بافتی این مراحل را به ۳۰ دقیقه تا ۶ساعت کاهش داده است. هدف این مطالعه بررسی احتمال استفاده از مایکروویو آشپزخانه جهت آماده سازی بافت ها به عنوان یک روش ارزان و ارزشمند است. روش ها: ما ۵۲نمونه از ۲۶بافت مختلف حیوانی تهیه کردیم یک نمونه به روش سنتی و یک نمونه به روش مایکروویوی فرآوری شده بود، سپس مقاطع تهیه شده به دو روش توسط ۳ نفر پاتولوژیست با تجربه به روش دو سوکور مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: در ۵۸/۹۳ درصد موارد مقاطع فرآوری شده به روش سنتی و ۶۱/۸۴ درصد موارد مقاطع فرآوری شده به روش مایکروویوی قابلیت تشخیصی کلی مقاطع در حد مطلوب گزارش گردید. در مطالعه ما پاتولوژیست های شرکت کننده در مطالعه در ۴۳/۹۷ درصد موارد نتوانستند نوع روش فرآوری را افتراق دهند و فقط در مورد ۲ جفت لام (۵۶/۲درصد) توانستند نوع روش فرآوری را به صورت مایکروویو یا معمول افتراق دهند. بحث: طبق مطالعه ما تکنولوژی مایکروویو منجر به کوتاه کردن زمان فرآوری مقاطع بافتی بدون اثرات منفی بر کیفیت مقاطع در مقایسه با روش معمول می شود. علاوه بر این مطالعه ی ما نشان داد که یک دستگاه مایکروویو آشپزخانه می تواند جایگزین مناسبی برای دستگاه های خودکار استفاده کننده از انرژی مایکروویو باشد.

---

مقدمه: مشخص شده است که استاتین­ ها و فعالیت ورزشی هر دو دارای اثرات سودمندی در پیشگیری از بیماری ­های قلبی- عروقی هستند. با این حال، در ارتباط با اثرات ترکیبی آن­ ها بر میزان آسیب بافتی بعد از انفارکتوس میوکارد اطلاعات کافی وجود ندارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ترکیبی تمرین ورزشی استقامتی و داروی آتورواستاتین بر میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در قلب موش­ های صحرائی به دنبال انفارکتوس میوکارد است.

مواد و روش ­ها: ۴۵ سر موش صحرائی نر (۱۰-۸ هفته ­ای با میانگین وزن ۱۰±۲۳۰ گرم) به ۵ گروه شم، کنترل، تمرین استقامتی، آتورواستاتین و تمرین+آتورواستاتین تقسیم شدند. انفارکتوس میوکارد به وسیله­ تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین(mg/kg ۱۵۰) در دو روز متوالی القاء شد. مداخله­ دارویی و تمرین استقامتی ۲ روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع و به مدت ۴ هفته تداوم یافت. جهت بررسی آسیب نکروزی و میزان بافت فیبروزی به ترتیب از رنگ­آمیزی هماتوکسیلین-آئوزین و تری­کرم ماسون استفاده شد. داده­ ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح P<۰,۰۵ و آزمون تعقیبی شفه(scheffe) تحلیل شدند.

یافته­ های پژوهش: ترکیب تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین باعث کاهش معنی ­دار میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید(P=۰,۰۰۱). تمرین استقامتی به تنهایی باعث افزایش غیر معنی­ دار میزان آسیب نکروزی و افزایش معنی ­دار بافت فیبروزی شد(P=۰,۰۰۱). مصرف داروی آتورواستاتین آسیب نکروزی را کاهش داد، اما تاثیری بر وسعت بافت فیبروزی نداشت.

بحث و نتیجه­ گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیب تمرین استقامتی و  داروی آتورواستاتین در بهبود آسیب بافتی ناشی از انفارکتوس میوکارد موثرتر از تمرین و دارو به تنهایی می ­باشد.

---

مقدمه: استاتین­ ها و تمرینات ورزشی ممکن است اثرات سودمند مضاعفی بر فرآیند آنژیوژنز متعاقب انفارکتوس میوکارد داشته باشند. بنا بر این، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرین استقامتی، داروی آتورواستاتین و ترکیب آن ها بر تظاهر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در عضله قلبی موش صحرایی نر پس از انفارکتوس تجربی میوکارد انجام شد.  

مواد و روش ­ها: ۴۵ سر موش صحرائی نر(۱۰-۸ هفته ­ای با میانگین وزن ۱۰±۲۳۰ گرم) به ۵ گروه شم، کنترل، تمرین استقامتی، آتورواستاتین و تمرین+آتورواستاتین تقسیم شدند. انفارکتوس میوکارد به وسیله­ تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین(mg/kg ۱۵۰) در دو روز متوالی القاء شد. مداخله­ دارویی و تمرین استقامتی ۲ روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع و به مدت ۴ هفته تداوم یافت. جهت بررسی تظاهر VEGF از تکنیک رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی استفاده شد. داده­ ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح P<۰,۰۵ و آزمون تعقیبی شفه تحلیل شدند.

یافته­ های پژوهش: تظاهر VEGF در گروه آتورواستاتین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود(P=۰,۰۰۶). تظاهر VEGF در گروه های ترکیبی(تمرین+آتورواستاتین) و تمرین استقامتی در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود(به ترتیب: P=۰,۵۳۴ و P=۰,۰۵۵)، اما تظاهر آن در گروه ترکیبی(تمرین+آتورواستاتین) در مقایسه با گروه تمرین­ استقامتی(P=۰,۰۰۲) و گروه آتورواستاتین(P=۰,۰۰۱) به طور معنی داری بیشتر بود.

بحث و نتیجه­ گیری: به نظر می رسد که ترکیب تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین نسبت به تمرین استقامتی تنها و نیز آتورواستاتین تنها اثر نسبتاً مطلوب­ تری بر افزایش تظاهر VEGF و در نتیجه فرآیند آنژیوژنز پس از انفارکتوس میوکارد داشته باشد.

---

مقدمه: نقش E-cadherin و CD۴۴ در توسعه و پیشرفت ضایعات سرطانی و پیش‌سرطانی ثابت‌شده است. به‌نظر می‌رسد که این دو مارکر توانایی بالایی در ارزیابی پیش‌بدخیمی ضایعات لیکن پلان و لکوپلاکیای دهانی داشته باشند؛ بنابراین، مطالعۀ حاضر با هدف ارزیابی و مقایسۀ بیان دو مارکر E-cadherin و CD۴۴ در ضایعات لیکن پلان دهانی و لکوپلاکیای دهانی و اسکواموس سل کارسینومای دهانی انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی است که روی ۶۰ بلوک لیکن پلان، لکوپلاکیا و اسکواموس سل کارسینوما صورت گرفت. بلوک‌ها توسط آنتی‌بادی CD۴۴ و E-cadherin رنگ‌آمیزی شدند. داده‌های به‌دست‌آمده از این مطالعه با نرم‌افزار SPSS vol,۲۲ ارزیابی گردیدند و سطح معنی‌داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: تنها ۳۰ درصد از نمونه‌های SCC مارکر CD۴۴ را بیان کردند، درحالی‌که در لکوپلاکیا و لیکن پلان، به‌ترتیب همۀ نمونه‌ها ۴۰ درصد و ۵۰ درصد مارکر CD۴۴ را بروز دادند. میزان بیان مارکر E-cadherin در نمونه‌های SCC در ۴۰ درصد موارد در وسعت رنگ‌پذیری نشان داد، درحالی‌که در لکوپلاکیا و لیکن پلان به‌ترتیب ۶۰ درصد و ۵۰ درصد بود. میان شدت‌پذیری رنگ‌آمیزی CD۴۴ و E-cadherin هم تفاوت معناداری نشان داده نشد (P<۰,۱۶)، درحالی‌که در SCC، ۷۰ درصد موارد شدت بیان ضعیف تا متوسط بود که از نظر آماری، در مقایسه با لیکن پلان و لکوپلاکیا معنادار است (P<۰,۰۰۴).
بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های به‌دست‌آمده از این تحقیق، به‌نظر می‌رسد میزان شدت بروز CD۴۴ و E-cadherin می‌تواند بیانگر تغییرات دیسپلازی و پیش‌بدخیمی لکوپلاکیا و لیکن پلان دهانی در مقایسه با کارسینوم‌های دهانی باشد.

---

---