زینب کوچکی، سید امیر حسین پیشگویی، مریم جدید میلانی،
دوره ۳۱، شماره ۲ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: اپیدمی کووید-۱۹ باعث ایجاد فرسودگی شغلی پرستاران و به دنبال آن کاهش کیفیت زندگی و کاهش کیفیت خدمات مراقبتی به بیماران شده است. با توجه به شیوع اپیدمی کووید-۱۹ و تجربه پژوهشگر، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی پرستاران بخشهای مراقبت‌‌های ویژه در اپیدمی کووید-۱۹ انجام شد.
مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-همبستگی، بر روی ۱۴۰پرستار شاغل در بخشهای ویژه(ICU,CCU) بیمارستان‌‌های دولتی استان ایلام از۱۰ بهمن تا ۱۰ اسفند ماه سال۱۴۰۰ در زمان پیک ششم کووید-۱۹ انجام شد. روش نمونه‌‌گیری تمام شماری بود. ابزار جمع آوری داده‌‌ها شامل پرسش‌‌نامه‌‌های جمعیت‌‌شناختی، فرسودگی شغلی ماسلاچ(۱۹۸۵) وکیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت(۲۰۰۴) بود. داده‌‌های جمع‌‌آوری شده با نرم افزارSPSS نسخه ۲۶ و با استفاده از آزمون‌‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون با سطح معنی‌‌داری (P<۰,۰۵) تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: در این مطالعه میزان انحراف معیار و میانگین برای فرسودگی شغلی(۴/۱۱ ± ۱/۷۶)و برای کیفیت زندگی (۹/۵ ± ۹/۷۲) بود. همبستگی معکوس معنی‌‌داری بین فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی وجود داشت (P<۰,۰۰۱, r=- ۰.۲۹۶). همچنین، آزمون رگرسیون خطی مؤلفه‌‌های مسخ شخصیت و عملکرد فردی تاثیر معنی‌‌داری بر کیفیت زندگی پرستاران نشان نداد. مؤلفه خستگی عاطفی(P=۰,۰۰۱) تاثیر منفی معنی‌‌داری بر روی کیفیت زندگی پرستاران بخشهای ویژه داشت.
بحث و نتیجه‌گیری: لازم است مدیران تدابیر حمایتی، تشویقی و آموزشی جهت پیشگیری از اثرات سوء بر پرستاران در زمان شیوع بحران‌‌های سلامت، اتخاذ نمایند.
