الهام دولت ، هادی حسن زاده، مصطفی رضایی طاویرانی ، سعید حیدری کشل ، علی جباری ارفعی ، سمانه سادات سیدی، محمدرضا اکبری عبدگاهی، علی همتیان،
دوره ۲۰، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: سرطان در حال حاضر، دومین عامل مرگ و میر در جهان است و در بین انواع آن، سرطان سینه شایع ترین سرطان در بین زنان می باشد. یکی از روش های درمان این بیماری پرتودرمانی می باشد که در آن برای بالا بردن بازده درمان می‌توان از حساس کننده های پرتویی استفاده کرد. برخی از نانو ذرات به دلیل بالا بردن سمیت سلولی با ایجاد استرس اکســیداتیو و افزایش رادیکال هــای آزاد درون سلول ها از جمله ROS (Reactive Oxygen Species)، می توانند به عنوان حساس کننده مطرح شوند. در این مطالعه اثر هم زمان نانو ذره دی اکسیدتیتانیوم و پرتو گاما بر رده سلولی سرطان سینه انسانی به منظور دستیابی به یک حساس کننده پرتویی مناسب، بررسی گردید.
مواد و روش ها: پس از کشت رده سلولی سرطان سینه در محیط آزمایشگاهی، این سلول ها به صورت هم زمان تحت تابش گاما با دوز Gy ۲ و غلظت µg/ml ۳۰ از کریستال های آناتاز و روتایل نانوذره دی اکسیدتیتانیوم قرار گرفته و درصد بقای سلول ها توسط سنجش MTT محاسبه گردید.
یافته های پژوهش: اعمال نانوذره به تنهایی به‌طور متوسط باعث کاهش ۵۰ درصدی بقا در کلیه گروه های آزمایشــی شد. سلول هایی که به طور هم زمان تحت اثر تابش و نانو ذره قرار گرفته بودند، درصد بقای کمــتری از سلول هایی که تنها تحت اثر تابش و یا نانو ذره بودند، داشتند. میزان این تاثیر وابسته به نوع کریستال و دوز نانو ذره بود.
بحث و نتیجه گیری: نانو ذره دی اکسیدتیتانیوم به دلیل ایجاد ROS و افزایش سمیت سلولی، باعث افزایش حساسیت سلول های سرطانی سینه به تابش گاما می‌شود. کریستال آناتاز به دلیل داشتن ناحیه سطحی بزرگ تر و تولید بیشتر رادیکال آزاد، اثر شدیدتری نسبت به کریســتال روتایل دارد. بنا بر این می توان از این ذره به عنــوان عامل حساس کننده پرتویی استفاده نمود.
