مقدمه: اکثر پژوهش ­ها، کاهش استرس اکسیداتیو و  صدمات ناشی از آن را در پی استفاده از مکمل ­های آنتی اکسیدانی و یا فعالیت بدنی گزارش داده اند. بنا بر این هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر تعامل شنای استقامت و مکمل ویتامین C، بر شاخص­ های استرس اکسیداتیو در موش ­های نر صحرایی بود.

مواد و روش­ ها: تعداد 24 سر موش نر نژاد ویستار در محدوده 250 تا 300 گرم به طور تصادفی به چهار گروه شش تایی: 1-گروه تمرین(T)، 2-گروه تمرین با مصرف مکمل ویتامین  C(T&VC)، 3-گروه کنترل(C)، 4-گروه کنترل با مصرف مکمل ویتامین C (C&VC) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت ده هفته، پنج روز در هفته و هر جلسه یک ساعت شنا کردند. مکمل ویتامین ­C (mg/kg 100)، یک هفته پیش از شروع پروتکل تمرینی آغاز و تا پایان هفته دهم ادامه داشت. یک روز پس از اتمام پروتکل تمرینی، جهت برآورد میزان متغیرهای مورد نظر، مالون دی آلدئید(MDA)، کاتالاز(CAT)، اسید اوریک(UA) و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام(TAC)، نمونه گیری خونی از سیاهرگ زیرین موش ­ها انجام شد. میزان اسید اوریک پلاسمایی، بر اساس اکسیداسیون اسید اوریک توسط آنزیم Uricase و CAT توسط دستگاه اسپکتوفتومتری و میزان تجزیه H2O2 و TAC توسط آزمون فرپ و احیای یون های فریک آنالیز شدند. نتایج با استفاده از نرم افزارvol.20  SPSS و آزمون ANOVA یک طرفه و تست تعقیبی توکی با سطح معناداری(P<0.05) آنالیز شدند.

یافته­ ها­ی پژوهش: نتایج نشان داد که گروه T&VC کاهش معنی داری در سطح MDA، در مقایسه با گروه C داشتند(P=0.008)، هم چنین گروه C&VC، افزایش معناداری در سطح TAC در مقایسه با گروه T نشان دادند(P=0.01). اما تفاوتی در سطوح اسید اوریک و کاتالاز مشاهده نشد.

بحث و نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد مصرف ویتامین C می تواند مانع از پراکسیداسیون لیپید در آزمودنی ها شده و محتوای TAC آن ها را نیز افزایش دهد در حالی که بر غلظت سرمی آنتی اکسیدان های اسید اوریک و کاتالاز، بی تاثیر است.