مقدمه: ری سیرکولیشن در کیفیت همودیالیز نقش اساسی دارد، از آن جایی که اساس درمان بیماران همودیالیزی بر کیفیت همودیالیز استوار است، بررسی میزان ری سیرکولیشن از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. این مطالعه با هدف تعیین میزان Access Recirculation و ارتباط آن با نحوه دسترسی عروقی در بیماران تحت همودیالیز مزمن انجام شد.

مواد و روش ها: در این مطالعه cross-sectional(بررسی مقطعی)، بیماران همودیالیزی مزمن مرکز آموزش درمانی امام خمینی(ره) تهران به تعداد 83 بیمار، که روش دسترسی به عروق آن ها، فیستول شریانی-وریدی و کاتتر دائمی بود، در زمستان 1392 مورد بررسی قرار گرفتند. برای تعیین میزان ری سیرکولیشن از روش مبتنی بر اوره استفاده گردید، نقطه برش میزان ری سیر کوشین 10 درصد در نظر گرفته شد. متغیرهای نحوه قرار گیری سوزن های شریانی-وریدی، فاصله آن ها نسبت به هم، محل فیستول و نحوه بستن لاین های شریانی وریدی کاتتر و KT/V (برای کفایت دیالیز)، بررسی گردید.

یافته های پژوهش: 54 نفر مرد، 29 نفر زن بودند. میانگین سنی افراد، 2/58 سال بود. در 35 درصد بیماران علت بیماری کلیوی، دیابت ملیتوس بود. 58 بیمار از طریق فیستول و 25 بیمار از طریق کاتتر دائمی دیالیز می شدند. میانگین میزان ری سیرکولیشن در کل بیماران 6/11 درصد بود. میانگین میزان ری سیرکولیشن با جهت سوزن های شریانی-وریدی و فاصله آن ها نسبت به هم و نحوه بسته شدن لاین های کاتتر رابطه معنادار آماری داشت(P<0.01). میانگین میزان ری سیرکولیشن در گروه دارای فیستول و کاتتر دائمی به ترتیب 52/12 درصد و 50/9 درصد بود. میانگین میزان ری سیرکولیشن در بیماران با کفایت دیالیز مناسب(KT/V>1/2)، 35/8 درصد بود که رابطه آماری معنی دار داشت(P<0.05).

بحث و نتیجه گیری: با عنایت به نتایج این مطالعه مبنی بر وجود ارتباط ری سیرکولیشن در همودیالیز با جهت و محل قرار گیری سوزن ها، دقت در تعبیه مناسب سوزن ها به کاهش ری سیرکولیشن و افزایش کفایت دیالیز منجر خواهد شد.