مقدمه: به وضوح می توان مشاهده نمود که مسیرهای آناتومیکی و فیزیولوژیکی سیستم شنوایی از قسمت های محیطی تا سطح قشر در شنوایی دو گوشی نسبت به تک گوشی صرفاً دو برابر نخواهند شد بلکه با اضافه شدن گوش دوم، ارتباطات بین دو گوشی از سطح مجموعه زیتونی فوقانی تا قشر شنوایی به طور گسترده ‌ای افزایش می یابند. حال علاوه بر مسیر شنوایی با سایر مسیرهای حسی از قبیل بینایی و حسی پیکری نیز سیناپس های متعددی برقرار می کنند که این تعاملات در مقایسه با مسیرهای تک گوشی به طور برجسته ایی بیشتر می باشد. قدرت و حساسیت سیستم شنوایی با این سیناپس ها افزایش می یابد و ضریب خطای این سیستم کاهش می یابد.

بحث و نتیجه گیری: افزایش سیناپس ها بین مسیرهای شنوایی، بینایی و حسی پیکری در نهایت منجر به افزایش قابلیت درک و پردازش گفتار در شرایط نویز و بازآوایی، خطای کمتر در جهت یابی، افزایش بلندی صدا، درک و تمایز صداهای ضعیف تر، کیفیت بهتر صدا، تلاش کمتر حین شنیدن و حس آرامش و رضایت بیشتر می شود. به خاطر این مزایای متعدد، تجویز دو گوشی در سمعک و سایر وسایل کمک شنوایی در بیماران کم شنوا در اولویت می باشد.