چکیده مقدمه: کنترل پاسچر، ظرفیت ذاتی بدن برای حفظ مرکز جرم در محدوده سطح اتکا است. در رابطه با تاثیر انحنای ستون فقرات بر ثبات پاسچر(تعادل)، نتایج متناقضی وجود دارد و اغلب تنها تغییرات یک انحنای ویژه مورد توجه بوده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی کنترل پاسچر در افراد مبتلا به ناهنجاری پشت تابدار بود. مواد و روش ها: جهت اجرای تحقیق، 35 فرد مبتلا به پشت تابدار و 35 فرد دارای وضعیت طبیعی انتخاب شدند. برای انتخاب آزمودنی های مبتلا به پشت تابدار از عکسبرداری نمای جانبی و محاسبه زاویه تاب(10≥) استفاده شد. برای اندازه گیری میزان جا به جایی سر به سمت جلو از عکسبرداری و محاسبه زاویه کرانیوورتبرال، برای اندازه گیری زاویه کایفوز سینه ای و لوردوز کمری از اینکلاینومتر دوگانه استفاده شد. شاخص های COP نیز توسط دستگاه اندازه گیری فشار کف پاها ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و t مستقل در سطح معنی داری P≤0.05 استفاده شد. یافته های پژوهش: نتایج تحقیق نشان داد که میزان جا به جایی COP در جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی در آزمودنی های مبتلا به پشت تابدار نسبت به افراد طبیعی به طور معنی داری بیشتر می باشد.(P≤0.05) بین میزان جا به جایی COP در جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی با میزان جا به جایی سر به سمت جلو ارتباط مثبت و معنی داری مشاهده شد.(P≤0.05) هم چنین بین میزان جا به جایی COP در جهت قدامی-خلفی و میزان زاویه کایفوز و لوردوز و نسبت کایفوز/لوردوز ارتباط معنی داری مشاهده شد.(P≤0.05) بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که کنترل پاسچر افراد مبتلا به پشت تابدار نسبت به افراد طبیعی ضعیف تر است. دلیل آن می تواند تاثرات مستقیم و غیرمستقیم ناهنجاری های زنجیره پاسچرال ستون فقرات این افراد می باشد.